W średniowieczu Gambia wchodziła w skład imperiów Ghany i Songhaj. O wpływy nad ujściem rzeki Gambii, stanowiącej idealny punkt przeładunkowy towarów, przez wieki walczyły wielkie europejskie potęgi kolonialne – Portugalia, Hiszpania i Holandia, a później również Anglia i Francja.
W XVII w. część obszaru współczesnej Gambii było kolonią lenna I Rzeczpospolitej – Księstwa Kurlandii. Przez wiele wieków kraj był ośrodkiem handlu niewolnikami. Szacuje się, że przez czterysta lat ok. 3 miliony mieszkańców tych terenów zostało wywiezionych do Europy i Afryki (najsłynniejszym z nich, choć nie wiadomo czy istniejącym naprawdę, był uwieczniony na kartach książki „Korzenie” Alexa Huxleya, Kunta Kinte). Ostatecznie w 1807 r. Anglia, która wygrała rywalizację nad obszarem Gambii, zakazała niewolnictwa.
Kraj uzyskał niepodległość w 1965 r. Przez kilka pierwszych lat po tym wydarzeniu Gambia była monarchią konstytucyjną, w 1970 r. stała się zaś republiką. Na mocy porozumienia z 1982 r. powstała Senegambia – konfederacja Senegalu i Gambii mająca na celu zacieśnienie współpracy między obydwoma krajami, jednak już w 1989 Gambia wycofała się z tej umowy. W 1994 r. obalono prezydenta Dawdę Kairaba Jawarę, a na czele kraju stanął Yahia Jammeh. Jedną z pierwszych decyzji nowego prezydenta było utworzenie z Gambii Republiki Islamskiej. W 2016 r. Jammeh przegrał wybory i po interwencji zbrojnej innych państw Afryki Zachodniej ustąpił z urzędu. Nowy prezydent Adam Barrow anulował wiele decyzji poprzednia, m.in. zmienił oficjalną nazwę kraju z powrotem na Republikę Gambii.