Tunezja ma bardzo bogatą historię, której odzwierciedleniem jest różnorodność tutejszych zabytków. Pierwsze ludy koczownicze pojawiły się tu na przełomie III i II tysiąclecie p.n.e., a w II tysiącleciu p.n.e. zaczęła się kolonizacja fenicka. Najważniejszą i najsłynniejszą z kolonii fenickich była Kartagina.
Po wojnach punickich teren ten wszedł w skład Imperium Rzymskiego (II w. p.n.e.), potem podbili go Wandalowie (V w.), Bizantyjczycy (VI w.), Arabowie (VII w.) i Turcy Osmańscy (XVI w.). W 1881 roku ustanowiono w Tunezji protektorat francuski, który (z wyjątkiem krótkiej okupacji włosko-niemieckiej podczas II wojny światowej) trwał aż do 1954 roku, kiedy to kraj uzyskał autonomię. Pełną niepodległość Tunezja uzyskała w 1956 roku, a w roku 1957 proklamowano republikę.
Pierwszym prezydentem niepodległej Tunezji był Habib Burgiba. Reformy, które przeprowadził przez 30 lat swoich rządów: liberalizacja życia, laicyzacja, wprowadzenie cywilnego kodeksu karnego i konstytucji, równouprawnienie kobiet, zakaz poligamii, nacjonalizacja części gospodarki, uczyniły z Tunezji nowoczesny kraj. W 1987 r. Burgiba został odsunięty od władzy przez Zajna al-Abidina ibn Aliego, którego rządy doprowadziły do kryzysu gospodarczego i pauperyzacji większości mieszkańców. W 2010 roku w kraju wybuchły demonstracje, dające początek tzw. arabskiej wiośnie, która później rozlała się na kolejne państwa Maghrebu i Bliskiego Wschodu.