Opinie o Włochy Klasyczne

6.0/6

Włochy niczym z klasycznej bajki

„Włochy Klasyczne” to wspaniała wycieczka, która dostarczyła mi wielu niesamowitych i niezapomnianych przeżyć. Polecam ją wszystkim, którzy lubią poznawać i zwiedzać różne miejsca – od krajobrazów naturalnych, przez architekturę współczesną aż do ruin miast starożytnych – a także podziwiać piękne widoki oraz obcować z włoską kulturą. Mój wyjazd odbył się w sierpniu, więc było bardzo gorąco (zwykle temperatura przekraczała 40 stopni Celsjusza). Dlatego warto zaopatrzyć się w nakrycie głowy i krem do opalania z filtrem. Na szczęście w większości miejscowości, które odwiedziliśmy, był darmowy dostęp do wody pitnej (oprócz Neapolu ze względu na słabą jakość tamtejszej wody). Istniała więc możliwość napełniania butelek na bieżąco – nie trzeba było od rana nosić ze sobą „zapasów”. Pani Marta – nasza pilotka rzeczowo opowiadała ciekawostki na temat całych Włoch i konkretnych miejscowości, a przewodnicy lokalni swoimi opowieściami uzupełniali informacje. Wszyscy mówili po polsku, poza przewodniczką w Asyżu, ale nie było bariery językowej, ponieważ pilotka na bieżąco tłumaczyła to, co mówiła przewodniczka. Codziennie rano dowiadywaliśmy się od pilotki, jak długo będzie trwać zwiedzanie i ile będzie czasu wolnego. Zwykle było to ok. 2 godziny z przewodnikiem i 1-2 godziny dla siebie, dzięki czemu można było jeszcze coś zwiedzić we własnym zakresie albo spędzić ten czas w knajpce czy na lodach. Co do zakwaterowania, hotele były klasy turystycznej, więc nie można spodziewać się luksusów, ale w każdym było czysto, schludnie i warunki były wystarczające. W zestawach dla każdego uczestnika we wszystkich hotelach znajdowały się: komplet ręczników, mydło, żel pod prysznic i szampon. W niektórych pokojach były też suszarki do włosów. Przy jednym z hoteli był basen zewnętrzny, więc można było skorzystać z kąpieli po długim i pełnym wrażeń dniu oraz napić się drinka – na życzenie były podawane nawet bezpośrednio do basenu. We Włoszech mają gniazdka przystosowane do małych bolców, więc bez adaptera można było podłączyć jedynie ładowarki. Warto zabrać adapter ze sobą, gdyż nie w każdym hotelu można było wypożyczyć je w recepcji. Odnośnie do wyżywienia, polecam wykupienie obiadokolacji, ponieważ śniadania były kontynentalne, czyli zwykle kilka kromek chleba na osobę, plaster masła, malutki dżem, plaster szynki/mortadeli i sera; rzadko był szwedzki stół. Do picia sok z automatu, kawa, herbata. Na obiadokolacje serwowano typowo włoskie dania: na pierwsze danie makaron w sosie (zazwyczaj pomidorowym), na drugie – ziemniaki w różnej formie (np. puree, frytki) i mięso oraz warzywa, a na deser – owoc albo ciasto. Do tego zawsze na stole były chleb i woda. W każdym hotelu (bo właśnie w nich dostawaliśmy posiłki) można było zakupić dodatkowe napoje (np. Pepsi) czy białe i czerwone wino – lampkę lub butelkę. Zdecydowanie bardziej opłacalna jest druga wersja, bo koszt butelki w zależności od hotelu wahał się w granicach od 6 do 10 euro za 0,75 lub 1 litr, natomiast pojedyncza lampka kosztowała zwykle 2 euro. Istniała możliwość negocjacji cen za butelkę albo dwie. Muszę dodać, że pierwszą noc spędziliśmy w autokarze, dlatego warto mieć ze sobą jakąś poduszkę i koc albo coś innego do przykrycia się. Trzeba pamiętać, żeby przygotować sobie rzeczy potrzebne na pierwszy dzień zwiedzania i zabrać je w bagaż podręczny, ponieważ na postojach nie ma możliwości otwierania luku bagażowego i przepakowania czegoś z walizki. Dotyczy to też ostatniego dnia zwiedzania, po którym noc również spędzana jest w autokarze, z którego bagaże można wyjąć dopiero w czasie przesiadek w Woszczycach. A teraz konkrety. Jeśli ktoś zamierza po raz pierwszy wyjechać z Rainbow, powinien wiedzieć, że miejscem zbiórki na tę wycieczkę są Woszczyce: autokary i busy z całego kraju zjeżdżają się w tej miejscowości i tam następują przesiadki do autokarów docelowych. Na miejscu jest zajazd, gdzie można zjeść obiad (w dniu wyjazdu) i śniadanie (w dniu powrotu), zatem nie ma potrzeby zabierania „wałówki” z domu, bo wybór jest szeroki i z pewnością każdy znajdzie coś dla siebie. Niestety, trzeba liczyć się z bardzo dużymi kolejkami – zarówno do punktów gastronomicznych, jak i toalet (w budynku są darmowe, a na zewnątrz płatne – chyba 1 albo 2 zł). Podczas jazdy co 2,5-4 godziny są postoje na toaletę, rozprostowanie kości czy zjedzenie czegoś (w większości miejsc można też coś kupić). Toalety zwykle są płatne – ok. 0,5 euro, ale np. w Austrii można tę kwotę wykorzystać w restauracji w ciągu jednego roku kalendarzowego. Postoje trwają kilkanaście minut, ale wieczorny i poranny są dłuższe (ok. pół godziny), żeby każdy spokojnie miał czas na przygotowanie się do snu, a później na rozpoczęcie dnia. Przebieg wycieczki był zgodny z programem z umowy. Ponadto, zrealizowaliśmy kilka dodatkowych punktów, np. fakultatywną wycieczkę do Lukki, którą polecam, ponieważ jest to urokliwe miasto. Niestety, nie uzbierała się wystarczająca liczba osób na zwiedzanie Padwy. Udało się zorganizować też wieczór włoski. Co prawda, nie wzięłam w nim udziału, ale inni uczestnicy wycieczki w większości mówili, że nie był wart 30 euro, które trzeba było zapłacić. Co do programu ramowego, w Wenecji w czasie wolnym warto wjechać na Wieżę Dzwonniczą na Placu św. Marka. Kosztuje to 8 euro, ale niesamowity widok na całe miasto jest tego godzien. Po trzecim dniu (Lukka i Piza) pojechaliśmy na nocleg do Montecatini Terme. Jest to ładne miasteczko, położone w bardzo pięknej lokalizacji (na wzgórzu). Wieczorem warto wybrać się kolejką na szczyt, z którego można podziwiać widok na okolicę. We Florencji polecam restaurację „Leonardo” koło głównego placu w mieście, ponieważ serwują tam rozmaite i smaczne jedzenie w rozsądnych cenach. W środę byliśmy w Watykanie i mieliśmy niebanalną okazję uczestniczyć w audiencji generalnej papieża. Wymagało to kilkunastominutowego stania w ogromnej kolejce i tłumie ludzi na pełnym słońcu oraz kilkakrotnemu „pchaniu się”, ale było warto. Wrażenia z tej półtoragodzinny są nie do opisania! Z kolei po zakończeniu zwiedzania Muzeów Watykańskich polecam wybranie się na kopułę Bazyliki św. Piotra. Koszt to 6 euro, jeśli chcemy do połowy wjechać windą i wejść 320 stopni w górę, albo 8 euro, gdy wolimy całą drogę pokonać na własnych nogach (551 stopni). Nie jest to duża różnica w cenie, a spora wygoda, więc wybrałam tańszą opcję i nie żałuję. Do Rzymu jechaliśmy metrem i drugiego dnia nawet każdy dostał przed wejściem małą butelkę wody mineralnej do picia od pracownika metra. Samego metra nie trzeba się bać, bo zawsze chodzi się całą grupą, a w razie czego pilot przed wejściem mówi, na której stacji należy wysiąść, więc trudno jest to przegapić, ponieważ nazwy stacji są też wyświetlane w pociągach i na stacjach. W Monte Cassino warto poświęcić trochę czasu na zapoznanie się z wystawą muzeum przy wejściu na cmentarz, bo jest bardzo interesująca i ujmująca – przede wszystkim dzięki licznym, różnym fotografiom. Tego samego dnia zwiedzaliśmy Pompeje – bardzo się tam kurzyło, więc polecam założyć takie buty, które łatwo będzie można wyczyścić. Później byliśmy w Neapolu, gdzie można było kupić lokalny przysmak – smażoną pizzę (pizza frita). Jest to niedrogie (2-5 euro; cena zależy od dodatków), ale niezbyt smaczne… Dzień ósmy był najbardziej relaksacyjnym i wyczekiwanym przez większość uczestników wycieczki: rano zakładamy stroje kąpielowe i jedziemy na plażę na wyspie Capri! I faktycznie po zakończeniu zwiedzania (wszystko to, co w programie) mieliśmy ponad dwie godziny czasu wolnego, które można było spędzić na przechadzkach po wyspie, zakupach, posiłku albo właśnie plażowaniu. Jednak plaża jest kamienista, a fale silne. Dlatego żałowałam, że nie wzięłam ze sobą odpowiednich klapek, gdyż chodzenie na boso było bolesne. Nie warto zabierać na ten dzień koca, bo można usiąść na kamieniu. Co najwyżej można zaopatrzyć się w ubranie na zmianę, jeśli ktoś nie chce chodzić mokry, ale większość osób i tak suszy się na promie, którym wraca się z Capri na stały ląd (trwa to ok. 1 godz. 20-30 minut, więc wystarczająco). Na Capri można skosztować i kupić lokalne ciasteczka i cukierki. Są dobre (ciasteczka cytrynowe, ale oryginalny posmak, a cukierki smakują podobnie jak m&m's, ale z posmakiem cytrynowym albo pomarańczowym – dostępne są te dwa smaki), ale drogie – za jedno ciastko wielkości Raffaello zapłaciłam 1,20 euro, a za małą paczuszkę cukierków trzeba było dać 5 euro. Mimo to warto, bo nigdzie indziej się tego nie zakupi. W Asyżu słynne ciasteczka św. Franciszka były tej samej wielkości i kosztowały 3,5 euro za sztukę! Tu chyba już nie warto. Polecam tam knajpkę „Cibo” – można smacznie i niedrogo zjeść. Serwują m.in. lokalny przysmak – zapomniałam nazwy, ale jest to bułka z kawałkami mięsa w środku – niby nic niezwykłego, ale smakowało przyzwoicie. Dodam jeszcze, że wszędzie są tłumy, więc trzeba uważać na kieszonkowców! Co więcej, w tych miastach, w których program przewiduje zwiedzanie wnętrz kościołów, należy pamiętać o stosownym ubiorze. Dopuszczalne są koszulki z krótkimi rękawkami (koniecznie trzeba mieć zakryte ramiona), mężczyźni mogą mieć krótkie spodnie, ale kobiety muszą mieć zakryte kolana i dekolty. W większości miejsc można wypożyczyć chusty do okrycia się, ale nie wszędzie, dlatego lepiej być przygotowanym i mieć własne nakrycie – najlepiej cienką chustę, bo nie zajmuje dużo miejsca, przez co nie jest uciążliwa podczas całodziennych przechadzek. Ogólnie program jest intensywny, ale najbardziej męczące są długie przejazdy (zwłaszcza do Włoch i z powrotem). Nieuniknione jest chyba spuchnięcie nóg. Warto o tym pamiętać w doborze wygodnego obuwia. Oczywiście, cały czas trzeba mieć sprawdzone, wygodne buty, ale zwłaszcza na przejazdy, bo wtedy noga najbardziej się męczy i „rośnie” o kilka numerów na szerokości stopy. I na koniec kwestie finansowe. Pilotowi płaciliśmy po 228 euro za wszystkie dodatkowe opłaty. Nauczyciele w Pompejach nie mają zniżek, ale małe dzieci, uczniowie i studenci dostawali zniżki na różne wejściówki. Przykładowo studenci płacili 218 euro