Opinie o Maroko - Pustynny Offroad

3.0/6

Katastrofa

Pokrótce, żeby nie zanudzać Agadir - słabiutko, brak informacji od transferujących pilotek o możliwościach spędzenia czasu. Tylko info - możecie iśc na plażę, i do okolicznych restauracji, reszta to nieistotne info o królewskich pałacach i zasadach zachowania na przejściach dla pieszych. Hotel Agador choć nieżle położony, lata świetności miał ćwierć wieku temu. Pokoje wyeksploatowane do granic możliwości - połamane niewygodne meble , brak płynu do kąpieli /mydła w łazience, szarobrunatne ręczniki, widok na plac budowy z tarasiku. Jedzenie słabe - ze szwedzkiego stołu, kwaśne wino 25 DHM za malutki kieliszek do kolacji. Plaża choć szeroka i długa, to brudna, po 17tej miejscowi urządzaja mecze piłki nożnej przy brzegu. Sklepy i restauracje z raczej kiepskim i drogim jedzeniem dla turystów przy ulicy hotelowej i przy odległej o kilkaset metrów plaży. Transport - porażka. Trzy osoby na tylnej kanapie Land Cruzera, jest ciasno i niewygodnie dla trójki dorosłych osób. P. Krystyna , nasza pilotka podróżuje wygodnie obok kierowcy. Na pustyni katastrofa. Kierowcy i P. Krystyna nie mają zielonego pojęcia o jeździe przez Saharę. Zabłądziliśmy po dwóch godzinach jazdy i dwóch zakopaniach się w piachu po osie, od przygodnie spotkanych w profesjonalnym pustynnym kamperze turystach z Niemiec dowiadujemy się że jesteśmy jakieś 60 km od naszego Campu. Po następnej godzinie jazdy pustynnymi bezdrożami nasz kierowca wykonuje niechcący przy prędkości ok 40 km/h skok z rampy pustynnej wydmy ok. 1,2 m wysokości, co skutkuje kompresją naszych kregosłupów, która odczuwamy do dzisiaj (leki p-bólowe przez następne 3 dni) Ani kierowcy ani P. Krystyna nie mają wgranych map pustyni offline, co uratowałoby sytuację. Sa całkowicie zagubieni na pustyni jak dzieci we mgle. Sytację ratują Beduini z Campu, którzy wjeżdzaja na spotkanie dwoma samochodami. Jest 19.15, słońce już zachodzi, gdybyśmy ich nie spotkali czekałaby nas noc w samochodach na pustyni. Do Campu docieramy po 21.15 w nocy, jest już zimno, niebo pieknie wygwieżdżone. P. Krystyna unika spędzenia wieczoru z nami. Idziemy do rozpalonego przez Beduinów ogniska i śpiewamy harcerskie piosenki na przemian słuchając miejscowych - jest fajnie ale tak całkiem, bolą nas kręgosłupy no i nie zaliczyliśmy opłaconego u P. Krystyny zachodu słońca na ergu jadąc na wielbłądach. Mogło być gorzej , przecież mogliśmy mieć poważny wypadek na pustyni. Następnego dnia zażądliśmy trzeciego samochodu, już dość jazdy jak sardynki w puszce na tylnej kanapie w trzy osoby. P. Krystyna z rozbrajajaca szczerością mówi, że przecież można było rozłożyć dodatkowe fotele tylko bagaże pójdą na dach. Rano wstaliśmy wcześnie żeby zobaczyć wschód słońca na ergu - nie widzieliśmy zachodu który miał być dl.a niektórych gwoździem programu Droga powrotna przez Atlas bardzo malownicza, liczne postoje na kawę, posiłki i zakupy. Hotele na trasie przejazdu skromne aczkolwiek czyste i ogólnie ok! Najlepszy ten w Tata. Ta część podrózy fajna - Ksar At Ben Hadou, oazy po drodze. Po powrocie z pustyni podróżujemy już wygodnie w trzy samochody po asfalcie. Marakesz to najefektowniejszą część podrózy, P. Krystyna oprowadziła nas i opowiedziała o Suku i Medresie w centrum, czas wolny na zakupy kawę na widokowym tarasie i powrót na nocleg. Rano meczet z minaretem w Marakeszu ( nic specjalnego), ogrody Majorell i powrót do tego samego hotelu w Agadirze. Mogło być naprawdę fajnie - największy niesmak - postawa P. Krystyny, która powiedziała nam, że powinniśmy być świadomi tego co nas może spotkać, a chorzy (nie wiemy kogo to miałoby dotyczyć , bo czujemy się jeszcze dość sprawni, choć w wieku 55plus) nie powinni jechać na wyprawe samochodami na pustynię.