Opinie o Natura Lemura

6.0/6

Ósmy kontynent

Choć Madagaskar jest całkiem sporą wyspą to na mapie obok Afryki wygląda dość niepozornie. Ale przypisywane mu czasem miano „Ósmego Kontynentu” nie jest wyłącznie figurą stylistyczną. Bowiem ta wyspa istotnie odbiega swym charakterem całkowicie od Czarnego Lądu a także i od pozostałych kontynentów. Przez miliony lat izolacji ukształtował się tam świat całkiem odmienny i jedyny w swoim rodzaju. Ogromna większość fauny i flory tej niezwykłej wyspy ma charakter endemiczny i jest niespotykana w innych rejonach globu. Co bardzo istotne i niestety bardzo smutne, zmiany klimatyczne, gospodarka człowieka, wylesianie, rozwój rolnictwa i wiele innych czynników spowodowały, że ten niezwykły i unikalny świat kurczy się w zastraszającym tempie. Być może to już ostatnie lata a w każdym razie dekady, gdy możemy jeszcze podziwiać faunę Madagaskaru w jej naturalnym środowisku, choć już obecnie w zanikającej formie i na coraz mniejszym obszarze. Madagaskar jest wyspą dużą (z powierzchnią dwa razy większą od Polski) zaś tamtejsze drogi są w stanie, jaki nie śnił się nawet polskim drogowcom w najczarniejszych koszmarach w czasach socjalistycznej gospodarki. Sprawia to, że obejrzenie całej wyspy w 2 tygodnie jest technicznie nierealne, bowiem odległości mierzy się tam nie tyle w kilometrach co w godzinach potrzebnych na ich pokonanie. I to długich godzinach. Tak więc trzeba zdecydować się na jakiś kompromis. „Natura lemura” to program bardzo udany, pokazujący wybór tego co na Czerwonej Wyspie najciekawsze, najpiękniejsze, unikalne. Program nastawiony jest głównie na przybliżenie rozmaitych gatunków lemurów i trudno się dziwić takiemu ukierunkowaniu, bo właśnie lemury są niewątpliwie głównym powodem, dla którego turyści wybierają ten kierunek. A gatunków lemurów jest na wyspie całkiem sporo, z ponad 100 odmian podczas wyprawy udało nam się zaobserwować około 20 gatunków i to chyba tych bardzo symptomatycznych dla Madagaskaru. Oczywiście furorę robią zwykle lemury katta, które są bez wątpienia ambasadorami Madagaskaru, ale i inne odmiany są nie mniej interesujące: indrisy urzekają niezwykłym śpiewem, sifaki diademowe rozśmieszają swymi bocznymi podskokami, wari czarny rozbawia swą pozycją zwisając na tylnych łapkach z drzewa, palczak zadziwia oryginalną techniką zdobywania pożywienia. Ale to nie wszystko. Madagaskar to także zachwycające krajobrazy pół ryżowych, granitowych formacji skalnych na południu i soczysto zielonych zagajników palm podróżnika na północy. To także piaszczyste plaże, rdzawo czerwone pola uprawne, kolorowe sukienki kobiet, czerwień drzew zwanych płomieniem Afryki, fiolet jakarandy i setki innych barw, których nie sposób wymienić. To także kameleony – małe smoki wtapiające się w gąszcz lasu, kolorowe ptaki, zebu zaprzęgnięte na polach w archaiczne brony, rykszarze biegnący z pasażerami na dwukołowych wózkach pousse- pousse, czerwone domy wyrastające z równie czerwonej ziemi, gąszcz deszczowego lasu i kolorowe łaty upranej garderoby zdobiące niemal wszystkie łąki na brzegach strumieni. I wiele, wiele więcej. To po prostu trzeba zobaczyć. Być może ktoś uważnie śledzący trasy wycieczek zauważył, że objazd o którym piszę nie obejmuje jednej z najważniejszych atrakcji krajobrazowych Madagaskaru, czyli tzw. Alei Baobabów. To istotnie fakt, wynikający z niemożności dotarcia do wszystkich ciekawych miejsc wyspy w ograniczonym ramami dwutygodniowego wyjazdu czasie. Ale za ów brak jest i ciekawa rekompensata. Trasa wiedzie na północno -wschodnie wybrzeże, gdzie Kanałem Pangalańskim turyści docierają do rezerwatu Palmarium. To także jest wielka atrakcja, być może większa niż słynna aleja. Sam kanał jest swoistym cudem inżynierii Francuzów, którzy połączyli szereg jezior ciągnących się wzdłuż wybrzeża oceanu w szlak wodny. Rejs nim jest bardzo relaksujący i pozwala na podziwianie życia okolicznych wiosek z perspektywy wody. A rezerwat Palmarium jest jednym z najbardziej uroczych miejsc na trasie. Sympatyczne bungalowy rozrzucone są w lesie, którego mieszkańcami są lemury. To one są tam u siebie a turyści przyjeżdżają w gości. Gdzie jak gdzie, ale w Palmarium nie da się nie spotkać z lemurami, czasem nawet nie trzeba opuszczać swego domku. Ten dość odizolowany rejon wyspy jest bardzo mało popularny pośród biur turystycznych co sprawia, że nie ma tam tłumów zagranicznych gości, jest za to okazja do zobaczenia jeszcze nie skażonych przemysłem turystycznym obszarów. Naszym pilotem był pan Jacek, pilot marzenie, chodzący ideał, jakiego życzyłbym sobie i innym na każdej wyprawie. Człowiek ogromnej wiedzy, erudyta i kulturoznawca, znający wsypę doskonale i czujący się tam jak w domu. A jednocześnie człowiek ogromnej kultury i taktu, pozostający zawsze do dyspozycji turystów, chętny do pomocy, życzliwi, cierpliwy i zawsze pogodny. Na tak wymagającej i stosunkowo trudnej trasie taki pilot to jak wygrana w lotto. Piękny kraj, znakomita trasa, urzekająca i zachwycająca egzotyka, rewelacyjny pilot, niewielka grupa, całkiem dobre, a czasem nawet komfortowe warunki zakwaterowania, spory wybór menu… wszystko to sprawia że nawet niewygody podróży po malgaskich drogach szybko odchodzą w niepamięć, pozostaje zaś w niej niezwykły urok tej wyjątkowej wyspy. Warto ją zobaczyć i trzeba się śpieszyć, bo niestety Madagaskar, a w każdym razie jego przyroda, znika w dramatycznym tempie. Ci którzy byli tam wcześniej twierdzą, że już teraz jest późno, jutro może być już za późno…