Przyznam, że kiedy przez kolejną godzinę pokonywałam zakurzone drogi Laosu, przez głowę nie raz przemknęła mi myśl, że być może niepotrzebnie wybrałam się na tę wyprawę. Gdy jednak wreszcie dotarłam do Luang Prabang, natychmiast pozbyłam się wszystkich wątpliwości. Pozostał czysty zachwyt i pewność, że pakując walizkę dokonałam jednej z lepszych decyzji w swoim życiu. Unikalne świątynie z zadartymi dachami, mnisi, ubrani w charakterystyczne, pomarańczowe szaty, wodospady Kuang Si, dom uratowanych niedźwiedzi i podglądanie tkaczek w czasie ich pracy – tego nie doświadcza się przecież na co dzień. Zapraszam Was na wędrówkę po tej niezwykłej krainie gdzieś na końcu świata.
W tym artykule przeczytasz o:
Laos – kiedy jechać? Pogoda i klimat
W Laosie panuje klimat zwrotnikowy monsunowy, który cechują (podobnie jak sąsiednie kraje, Tajlandię i Kambodżę), wysokie temperatury i bardzo duża wilgotność powietrza. Wyróżniamy porę suchą (trwającą od listopada do kwietnia) oraz porę deszczową (od maja do października). Osobom, które nie przepadają za deszczem, polecam wycieczkę w porze suchej. Na początku roku, w styczniu, jest tu najchłodniej (około 16 stopni Celsjusza w rejonach północnych), więc zimnolubni nie będą zawiedzeni.
Jadąc do Laosu w porze suchej – wbrew pozorom – nie zapominajcie o parasolu. Unikajcie modeli czarnych, przyciągających słońce. Parasolka uchroni Was przed oparzeniami słonecznymi, gdy będziecie zwiedzać Laos w samo południe. Wcale nie rzadkim widokiem jest tu miejscowa ludność, która właśnie w ten sposób radzi sobie z palącym słońcem. Niektórzy parasolkę biorą ze sobą nawet na rower. Zarówno w porze deszczowej, jak i suchej przydadzą Wam się solidne buty z antypoślizgową podeszwą, dzięki którym strome podejścia będą łatwiejsze. W porze deszczowej warto zaopatrzyć się także w cienką, nieprzemakalną kurtkę. Zabierzcie też ze sobą spray na komary. Jeśli planujecie kąpiele w naturalnych zbiornikach, które są niekwestionowanymi atrakcjami turystycznymi, przyda Wam się też odpowiedni strój kąpielowy. Kompletując ubranie, warto zadbać też o coś dłuższego, zakrywającego ciało. Taka odzież sprawdzi się w miejscach kultu religijnego, zwłaszcza na terenie kompleksu w Luang Prabang.
Co zabrać ze sobą do Laosu?
Do Laosu zmierzałam prosto z sąsiedniej Tajlandii. Z miejscowości Chiang Khong, po odprawie paszportowej, cała nasza wycieczka wsiadła na drewnianą łódź, by z wodnej perspektywy podziwiać piękno regionu. Spływ Mekongiem doprowadził nas do granicy z Laosem, który był celem naszej podróży.Jeżeli wybieracie się do Laosu, musicie wziąć pod uwagę sporą różnicę temperatur pomiędzy dniem a nocą. Spakujcie do walizki ciepłą bluzę i kurtkę, ale nie zapomnijcie też o czymś przewiewnym do noszenia za dnia, bo jest tu gorąco i wilgotno. Jeśli nie wybieracie się w podroż zorganizowaną przez biuro i zależy Wam na chodzeniu po górach czy rejonach dzikich i mniej dostępnych, musicie mieć ze sobą solidne obuwie, które uchroni Wasze stopy przed urazami. Weźcie pod uwagę, że co lepsze dzikie miejsca widokowe wymagają wejścia na grań skał. Ścieżki w górach są często wyłożone luźnymi kamieniami. Japonki przydadzą się Wam pod prysznicem lub w czasie kąpieli w rzece, ale na pewno nie w trakcie wspinaczki po górach.
Najpopularniejszym środkiem transportu są tutaj motory i motorowery. Jeżeli skusicie się na skorzystanie z nich, pamiętajcie o odpowiedniej osłonie twarzy. Większość lokalnych dróg to sucha ziemia, a jazda po niej wiąże się ze wzbijaniem wielkich tumanów kurzu. Dobrym gadżetem będzie więc chusta lub maska, która uchroni Was przed pyłem. Możecie dogadać się z kimś na krótką przejażdżkę po okolicy, żeby pooglądać widoki. Na pewno zainteresuje Was nietypowy sposób tankowania. Jadąc przez wioski, napotkacie po drodze niespotykany u nas sposób dystrybucji paliw. Na środku wioski składającej się z kilku budynków znajduje się dom i sklep (takie 2 w 1). Na oknie drobne produkty do sprzedaży, a obok za prowizoryczną ladą dystrybutor paliwa, składający się ze stalowej beczki i ręcznej pompy na górze. Staruszka odmierza potrzebną ilość benzyny, pompuje z beczki do górnego zbiornika, a dopiero potem odkręca kranik i spuszcza paliwo wężykiem prosto do baku. Paliwo nie jest tu szczególnie tanie i – w zależności od technicznego zaawansowania stacji – cena może wynosić około 5 do 9 złotych za litr.
Luang Prabang i perły architektury sakralnej, czyli atrakcje Laosu w wersji buddyjskiej
Powiem coś Wam w sekrecie: nałogowo czytuję blogi i książki podróżnicze. Nie zdziwiło mnie więc (ale i nie zmartwiło), że w Luang Prabang chodzić będę głównie po świątyniach. Wręcz przeciwnie: ucieszyłam się, gdy na zdjęciach podróżników ujrzałam unikalne budowle. Niewielkie, z lekko zadartymi do góry dachami, ubrane w złoto i purpurę. Misternie zdobione, pełne blasku i rzemieślniczego kunsztu. Nie można ich porównać z niczym innym. Jeśli zawitacie do Luang Prabang to obierzcie perełki tutejszej architektury sakralnej za punkt obowiązkowy. Wielokrotnie zdarzało mi się, że zapowiadane turystyczne hity okazywały się czczymi obietnicami. W tym przypadku jednak, nie ma mowy o przesadzie. Z miejsca bije autentyczność laotańskiej tradycji.
W krainie Buddy, czyli co zobaczyć w Laosie
Będąc w Laosie, nie mogłam odpuścić sobie wizyty przed najbardziej czczonym pomnikiem – posągiem Buddy Phrabang – który obecnie znajduje się w świątyni Wat Ho Phra Bang. Imponujące wykonanie z brązu, srebra i złota od razu zwróciło moją uwagę. Buddę rzemieślnik uwiecznił w pozycji wyrażającej wolność od lęku (miejscowi nazywają ją abhajamudra). Dla lokalnej społeczności ma duże znaczenie jako ten, który chroni ich ziemię przed wrogami. Patrząc na burzliwą historię Laosu można bez trudu ich zrozumieć.
Następnym punktem na mojej mapie jest Wat Mai Suwannaphumaham. Świątynie same w sobie są dla mnie interesujące do zwiedzania, ale ta wywarła na mnie szczególne wrażenie. Najbardziej zachwycił mnie pięciopiętrowy dach, który w połączeniu z złoconym reliefem, widocznym z zewnątrz, oraz z przedsionkiem ze zdobionymi kolumnami, olśniewa i zawstydza blaskiem. Dość zaskakujące jest wnętrze świątyni, pomalowane całe na czerwono. Ustawiono w nim wiele złotych posągów Buddy. W końcu on jest tu najważniejszy 😉
Ponieważ byłam na terenie buddyjskim, chciałam poobcować bliżej z miejscowym folklorem. Dlatego celowo czekałam, aż pod świątynią zjawią się mnisi. Dostrzegłam ich już z daleka, za sprawą ich pomarańczowych szat. Lokalna tradycja nakazuje, aby napełnić żebracze miski mnichów odrobiną ryżu.
Weszłam też na wzgórze Phousi w zasadzie tylko dla pięknego widoku, który rozciąga się na okolicę. Z dala wypatrzyłam świątynię Vixun, o której czytałam na jednym z blogów, ale też Sene i Xiengthong.
Na mapie mojej podróży po Laosie pojawił się wątek tekstylny – w postaci miasta Ban Phanom – słynnej „wioski tkaczy”. Będąc zdeklarowaną miłośniczką rękodzieła artystycznego nie mogłam przegapić tego miejsca. To dobry punkt, żeby zaopatrzyć się w pamiątki – są wyrabiane na miejscu przez prawdziwych rzemieślników. Jakość wykonania jest wspaniała, a cena jest naprawdę przystępna. Spacerując po wiosce, przy okazji można zobaczyć, jak - pomimo rozwoju cywilizacji, mieszkańcy wciąż żyją tu w tradycyjny sposób.
Nie bez powodu wzięłam ze sobą do plecaka strój kąpielowy. Przewodniczka zapowiedziała możliwość kąpieli w „basenach”. Z nieukrywaną chęcią wybrałam się więc z całą wycieczką nad wodospady Kuang Si, położone około 30 kilometrów na południe od Luang Prabang. Oprócz tego, że ciekawiło mnie, jak wyglądają wodospady w Laosie (bo te na Samoa widziałam i zrobiły na mnie wielkie wrażenie), chciałam koniecznie zobaczyć miśki z Centrum Ratunkowego Niedźwiedzi, które działa na terenie Kuang Si. Misie mają tu swój azyl. Uratowane z rąk kłusowników, beztrosko bujają się w hamakach. Tego widoku nie zobaczycie raczej nigdzie indziej. Widać, że jest im tu dobrze, a mnie robi się cieplej na sercu, gdy mogę obserwować je w przyjaznym środowisku. W dobrym humorze ruszam więc dalej ku przygodzie. Mijam piękne kaskady o przejrzyście czystej, lazurowej wodzie. Ludzie czują się tu dość swobodnie i niczym dzieci skaczą z drzewa wprost do wody. Mnie również udziela się pogodny nastrój, więc szybko zakładam kostium i dołączam do nich. Woda jest przyjemnie ciepła. Pomimo obecności kąpiących się ludzi, atmosfera jest raczej kameralna. Na brzegu nie ma zbyt wielu osób. Po krótkiej kąpieli, ruszam w dalszą drogę – do wodospadu Kuang Si. Wejście na górę jest nie lada wyczynem, do pokonania którego niemal konieczne jest obuwie o antypoślizgowej podeszwie. Jeśli planujecie tu podróż, koniecznie zaopatrzcie się w buty o odpowiedniej przyczepności. Żeby zaś złapać oddech i chwilę odpocząć po wspinaczce, możecie skorzystać z postawionych obok ławek i stoliów. W ciszy, patrząc na wodę spadającą z trzypoziomowego wodospadu Kuang Si, możecie w pełni się zrelaksować.
Tajemnicza Równina Słoi
Zbudziłam się skoro świt, żeby wyruszyć na zwiedzanie kolejnego punktu Laosu. Tym razem padło na Równinę Słoi w Phonsavan. Otwiera się przede mną zielone pole, usiane nietypowymi obiektami. Dzięki przewodniczce dowiaduję się, że są to słoje sprzed ponad 2000 lat. Wykonane z kamienia (a konkretnie z piaskowca i granitu), są na tyle duże (niektóre mają do 3 metrów wysokości), że można się w nich schować. Jest ich tam naprawdę dużo. Niektóre do dziś noszą ślady po wojnie – mają dziury po kulach. Obecnie trudno na 100% powiedzieć, do czego tak naprawdę służyły. Teorie mówią, że były wykorzystywane jako urny grzebalne w epoce żelaza. Inni mówią, że mogły być spichlerzami do przechowywania zboża. Równina Słoi to popularne miejsce odwiedzin wycieczek, także szkolnych – młodzież razem z opiekunami spędza tu czas wolny, rozmawiając i piknikując. Słojów jest tu po horyzont. Niesamowity widok, którego nie zobaczycie nigdzie indziej.
CIEKAWOSTKI
• Równina Słoi zwana jest też pod nazwą Doliny Amor. Pośród wszystkich stanowisk archeologicznych znajduje się tu najwięcej kamiennych naczyń w jednym miejscu.
• Polska wokalistka i aktorka, Julia Pietrucha, nagrała teledysk do swojej piosenki On My Own właśnie w Laosie. W niektórych ujęciach klipu widać również Wietnam.
W Vientiane – stolicy Laosu
Lokalne targi funkcjonują w dwóch trybach – dziennym i nocnym. Dostarczają miejscowym dobrych składników i gotowych dań. Stolica Laosu słynie z nocnych marketów, które przybierają barowy charakter i ściągają ludzi z całej okolicy. Dostaniecie na nich szeroki wybór różnych dań azjatyckich, zwłaszcza w open barach, które dają większą swobodę komponowania tego, co znajdzie się na talerzu. Moją uwagę przykuły różne rodzaje grillowanych mięs. Tego rodzaju potrawę trzyma się przy pomocy bambusowy kijka, przeciętego na pół, pomiędzy końce którego wkłada się kurczaka. Zasada jest prosta: podchodzicie, wybieracie sobie kawałek (wstępnie grillowany) i wskazujecie na niego pani przy stoisku. Ona Wam go jeszcze mocniej podgrzeje. Smacznego!
Data Publikacji: 27.11.2019
Artykuł autorstwa: Redakcja Rainbow
Eksperci z branży turystycznej – piloci wycieczek, animatorzy, rezydenci i przewodnicy i wielu innych specjalistów, którzy dzielą się swoimi doświadczeniami i wiedzą zdobytą podczas niezliczonych podróży. W tekstach łączą praktyczne wskazówki z fascynującymi historiami i ciekawostkami z różnych zakątków świata. Ich opowieści to nie tylko przewodniki po popularnych kierunkach, ale przede wszystkim autentyczne relacje osób, które na co dzień pracują z turystami i poznają opisywane miejsca od podszewki.Zobacz inne o:
Podobne artykuły
Zamki nad Loarą – francuska historia zapisana w imponujących murachDolina Loary (fr. Le Val de Loire) to miejsce, w którym historia splata się z legendą, a architektura z bajką. Poranne mgły unoszące się nad spokojną rzeką odsłaniają wieże i mury obronne, jakby wyjęte wprost z baśniowych opowieści.
Przez wieki to właśnie tutaj, z dala od paryskiego zgiełku, francuscy władcy budowali swoje wymarzone rezydencje. Każdy zamek miał być piękniejszy od poprzedniego, każdy ogród bardziej zachwycający. Nic dziwnego, że te ambicje przyciągały największych artystów epoki – sam Leonardo da Vinci spędził tu ostatnie lata życia, projektując i tworząc dla francuskich królów.
Strategiczne położenie nad rzeką sprawiło, że region rozwijał się dynamicznie już od czasów cesarstwa rzymskiego. Szybko powstające miasta i warownie strzegły szlaków handlowych, a z czasem średniowieczne fortece ustępowały miejsca renesansowym pałacom. Każdy kolejny król czy możnowładca starał się prześcignąć poprzedników – stąd ta niezwykła różnorodność stylów, od surowych twierdz obronnych po pałace z ogrodami pełnymi fontann i labiryntów.
Które z około 300 zamków warto zobaczyć? Dlaczego jeden z nich nazywany jest Zamkiem Pań? Jak polski król trafił do Chambord i co wspólnego z Doliną Loary mają przygody Tintina? Zapraszamy w podróż po najpiękniejszych rezydencjach nad Loarą – tych, które przetrwały rewolucje, wojny i wieki, by opowiedzieć nam swoje fascynujące historie.
Minorka – atrakcje. Co warto zobaczyć na ostatniej dzikiej wyspie Balearów?Minorka to wyspa, gdzie czas zdaje się płynąć wolniej, a każdy wschód słońca przynosi obietnicę nowych odkryć. Złote plaże wtulone w skaliste zatoczki kuszą turkusową wodą tak przejrzystą, że widać każdy kamyk na dnie. Kamienne miasteczka pamiętające średniowiecze opowiadają historie zapisane w wąskich uliczkach i weneckich fortyfikacjach, podczas gdy aromat dzikich ziół – rozmarynu, tymianku i lawendy – unoszący się w powietrzu miesza się z zapachem soli morskiej.
To miejsce, gdzie śródziemnomorski krajobraz pozostał w dużej mierze niezmieniony – sosny pochylają się nad ukrytymi zatokami, a ścieżki wydeptane przez wieki prowadzą do plaż, których nazw nie znajdziesz w przewodnikach. Brak tłumów, autentyczność i bliskość natury sprawiają, że Minorka jest nazywana najbardziej magicznym skarbem Balearów – wyspą, która zachowała to, co dla wielu jest tak ważne podczas wakacyjnego wypoczynku: prawdziwy spokój.
Sri Lanka – atrakcje. Co zobaczyć? Zwiedzanie, natura, niezwykłe doświadczeniaSri Lanka bywa nazywana „łzą na policzku Indii” – ze względu na kształt i bliskość do subkontynentu. Ta niewielka wyspa kryje w sobie zdumiewające bogactwo: starożytne ruiny dawnych stolic, klasztory wykute w skałach, parki narodowe pełne słoni i lampartów, górskie plantacje herbaty oraz szerokie plaże nad Oceanem Indyjskim. Przez wieki była areną spotkań kultur i religii – buddyzmu, hinduizmu, islamu i chrześcijaństwa – a kolonialna przeszłość pozostawiła ślad w architekturze i gospodarce. Dziś Sri Lanka to kraj, w którym historia i duchowość współistnieją z nowoczesnością, a podróż po wyspie staje się doświadczeniem wielowymiarowym: od zwiedzania zabytków, przez kontakt z dziką przyrodą, aż po spotkania z gościnnymi mieszkańcami. Przed Tobą podróż przez najciekawsze zakątki wyspy – od miast pełnych historii po dziką naturę i niezwykłe doświadczenia.
Atrakcje Tadżykistanu. Co warto zobaczyć na Dachu Świata?Mówią, że na mapie świata nie ma już nieodkrytych miejsc. Jednak Azja Środkowa zdecydowanie temu przeczy. Bo który przeciętny turysta dotarł do Tadżykistanu? Ten górski kraj na uboczu utartych szlaków nadal jest mało znany i rzadko odwiedzany. I w tym właśnie tkwi jego największa siła!
Tadżykistan to prawdziwa mozaika wielkich cywilizacji: ruiny świątyń ognia, świadectwa zagubionej sogdyjskiej kultury i perskiej elegancji sąsiadują tu z echami surowej radzieckiej przeszłości. Teraźniejszość znaczą wszechobecne wizerunki otaczanego niemal boską czcią prezydenta.
Wszystko to w oszałamiającym krajobrazie jednych z najwyższych pasm górskich świata. Kryją one w sobie wysokie przełęcze, strome wąwozy i legendarną Pamir Highway – trasę wijącą się przez krainę pełną krystalicznie czystych jezior.
Największa atrakcją Tadżykistanu jest jego codzienność: bazary uginają się od świeżych owoców, stoły od przepysznego jedzenia, a co najważniejsze: turysta wciąż nie jest tu traktowany jako klient, a jako gość.