Ponad 70 % ludności Hiszpanii podaje, że jest wyznania katolickiego, nic zatem dziwnego, że Wielkanoc (hiszp. Pascua) jest tutaj najważniejszym świętem, obchodzonym w sposób szczególnie uroczysty. Podczas Wielkiego Tygodnia, zwanego tutaj Świętym Tygodniem (Semana Santa) świętuje dosłownie cały kraj. Wielkanoc jest świętem życia, a jej hiszpańska wersja co roku przyciąga setki tysięcy turystów z całego świata, którzy chcą zakosztować niezwykłej magii, jaka jej tutaj towarzyszy.
W tym artykule przeczytasz o:
Wielkanoc jest zdecydowanie najważniejszym świętem w Hiszpanii, którego uroczyste obchody wiążą się z fascynującymi procesjami organizowanymi przez bractwa oraz lokalnymi, odwiecznymi tradycjami, innymi w każdym regionie. Obchodom towarzyszy atmosfera zadumy i powagi, ponieważ Hiszpanie skupiają się na aspekcie męki Chrystusa bardziej niż na Zmartwychwstaniu. Nie dajcie się jednak zwieść, wciąż mówimy o Hiszpanii, która przecież słynie z niebywałej radości życia i zamiłowania do dobrej zabawy. W związku z tym, ani silne przekonania religijne, ani powaga chwili nie wpływają negatywnie na ogólny nastrój społeczeństwa. Biorąc to pod uwagę, przyjrzyjmy się bliżej charakterystycznym obyczajom i tradycjom, które towarzyszą Semana Santa.
Wielki Tydzień rozpoczyna się w Niedzielę Palmową (Domingo de Ramos), a kończy w Lany Poniedziałek (Lunes de Pascua). W niektórych regionach uroczystości dobiegają końca przed Poniedziałkiem Wielkanocnym. Niemal w całej Hiszpanii uroczystości rozpoczynają się od porannej mszy w Niedzielę Palmową, kiedy ludzie przychodzą do kościoła niosąc palmę lub gałązkę oliwną, aby dostać błogosławieństwo od kapłana. Zwyczaj ten upamiętnia dzień, w którym Jezus wjechał do Jerozolimy po liści palmowych rozłożonych u jego stóp przez wiernych. Chłopcy zazwyczaj niosą zwykłą gałązkę bez ozdób, natomiast dziewczęta mają gałązki i palemki przybrane wstążkami i drobnymi słodyczami.
Przez cały Wielki Tydzień w miastach, miasteczkach i wsiach odbywają się uroczyste procesje, organizowane przez bractwa pokutne (cofradías penitenciales), których korzenie sięgają aż średniowiecza. Procesje te nazywane są procesjami pokutnymi, a udział w nich biorą członkowie poszczególnych bractw (nazarenos) oraz mieszkańcy, którzy w skupieniu maszerują ze swojej parafii w stronę katedry. Czoło procesji wyznacza zazwyczaj olbrzymi, bogato zdobiony krzyż (cruz de guia), symbolizujący Mękę Pańską. Ważną rolę w uroczystościach odgrywa muzyka, a w procesjach często udział biorą lokalne orkiestry marszowe, które wykonują utwory o charakterze religijnym.
Każdy z uczestników procesji ma przypisaną konkretną rolę, a jego strój, niesione insygnia i dodatki reguluje wewnętrzny kodeks bractwa. Szczególną uwagę turystów przyciągają zazwyczaj nazarenos, którzy noszą szaty pokutne (capirote), na które składają się charakterystyczne stożkowe kaptury zakrywające głowy i twarze, a także luźne tuniki przewiązane w pasie sznurkiem lub wstęgą. Capirote na pierwszy rzut oka mogą przypominać stroje noszone przez członków radykalnych grup prześladujących Afroamerykanów w USA, ale szaty hiszpańskie nie mają nic wspólnego z takimi ruchami. Tutejsze capirote wywodzą się ze średniowiecznej tradycji, gdy były zarezerwowane dla ludzi pokutujących, którzy na znak pokuty za popełnione grzechy szli przez miasto w kapturze zakrywającym szczelnie twarz, by nie mogli zostać uznani za grzeszników. Kobiety często noszą mantylę, czyli czarną koronkową chustę, zarzuconą na głowę i ramiona. Ważną rolę w każdej procesji odgrywają także tzw. costaleros, czyli mężczyźni niosący na swoich barkach drewniane platformy (pasos), na których przedstawione są poszczególne sceny z Pasji Chrystusa. Niektóre z niesionych figur mają nawet po kilkaset lat i uważane są za dzieła sztuki. Ciężar niesionych figur powinien spoczywać na siódmy kręgu szyjnym, chronionym specjalnym kawałkiem materiału. Tempo pochodu nadaje tzw. capataz, który wskazuje drogę mężczyznom niosącym pasos.
W Wielki Czwartek (el Jueves Santo) wszystkie dzwony kościelne są przywiązywane, by nawet przypadkowy podmuch wiatru ich nie ruszył, ponieważ mogą rozbrzmieć ponownie dopiero w Niedzielę Wielkanocną (el Domingo de Resurrecion), która jest dniem radosnym, upamiętniającym zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa.
Jak wyglądają obchody w ramach Wielkiego Tygodnia w Hiszpanii?
Wielki Tydzień rozpoczyna się w Niedzielę Palmową (Domingo de Ramos), a kończy w Lany Poniedziałek (Lunes de Pascua). W niektórych regionach uroczystości dobiegają końca przed Poniedziałkiem Wielkanocnym. Niemal w całej Hiszpanii uroczystości rozpoczynają się od porannej mszy w Niedzielę Palmową, kiedy ludzie przychodzą do kościoła niosąc palmę lub gałązkę oliwną, aby dostać błogosławieństwo od kapłana. Zwyczaj ten upamiętnia dzień, w którym Jezus wjechał do Jerozolimy po liści palmowych rozłożonych u jego stóp przez wiernych. Chłopcy zazwyczaj niosą zwykłą gałązkę bez ozdób, natomiast dziewczęta mają gałązki i palemki przybrane wstążkami i drobnymi słodyczami.
Przez cały Wielki Tydzień w miastach, miasteczkach i wsiach odbywają się uroczyste procesje, organizowane przez bractwa pokutne (cofradías penitenciales), których korzenie sięgają aż średniowiecza. Procesje te nazywane są procesjami pokutnymi, a udział w nich biorą członkowie poszczególnych bractw (nazarenos) oraz mieszkańcy, którzy w skupieniu maszerują ze swojej parafii w stronę katedry. Czoło procesji wyznacza zazwyczaj olbrzymi, bogato zdobiony krzyż (cruz de guia), symbolizujący Mękę Pańską. Ważną rolę w uroczystościach odgrywa muzyka, a w procesjach często udział biorą lokalne orkiestry marszowe, które wykonują utwory o charakterze religijnym.
Każdy z uczestników procesji ma przypisaną konkretną rolę, a jego strój, niesione insygnia i dodatki reguluje wewnętrzny kodeks bractwa. Szczególną uwagę turystów przyciągają zazwyczaj nazarenos, którzy noszą szaty pokutne (capirote), na które składają się charakterystyczne stożkowe kaptury zakrywające głowy i twarze, a także luźne tuniki przewiązane w pasie sznurkiem lub wstęgą. Capirote na pierwszy rzut oka mogą przypominać stroje noszone przez członków radykalnych grup prześladujących Afroamerykanów w USA, ale szaty hiszpańskie nie mają nic wspólnego z takimi ruchami. Tutejsze capirote wywodzą się ze średniowiecznej tradycji, gdy były zarezerwowane dla ludzi pokutujących, którzy na znak pokuty za popełnione grzechy szli przez miasto w kapturze zakrywającym szczelnie twarz, by nie mogli zostać uznani za grzeszników. Kobiety często noszą mantylę, czyli czarną koronkową chustę, zarzuconą na głowę i ramiona. Ważną rolę w każdej procesji odgrywają także tzw. costaleros, czyli mężczyźni niosący na swoich barkach drewniane platformy (pasos), na których przedstawione są poszczególne sceny z Pasji Chrystusa. Niektóre z niesionych figur mają nawet po kilkaset lat i uważane są za dzieła sztuki. Ciężar niesionych figur powinien spoczywać na siódmy kręgu szyjnym, chronionym specjalnym kawałkiem materiału. Tempo pochodu nadaje tzw. capataz, który wskazuje drogę mężczyznom niosącym pasos.
W Wielki Czwartek (el Jueves Santo) wszystkie dzwony kościelne są przywiązywane, by nawet przypadkowy podmuch wiatru ich nie ruszył, ponieważ mogą rozbrzmieć ponownie dopiero w Niedzielę Wielkanocną (el Domingo de Resurrecion), która jest dniem radosnym, upamiętniającym zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa.
Polecane wycieczki
Gdzie w Hiszpanii można przeżyć najpiękniejszą Wielkanoc?
Najbardziej uroczyste, barwne i widowiskowe procesje Semana Santa organizowane są w Andaluzji, przede wszystkim w dużych miastach, takich jak Sewilla i Malaga. Regionalna kultura flamenco przenika do wielkanocnych obchodów, tworząc wyjątkową atmosferę i magię, jakiej nie znajdziesz w pozostałych regionach Hiszpanii. Uroczystości w centralnie położonej Kastylii-La Mancha słyną z bardziej podniosłej atmosfery, gdzie większy nacisk kładzie się na aspekt religijny niż na wesołą fiestę. Tutejsze procesje są najbardziej zbliżone do tradycyjnych, średniowiecznych obchodów wielkanocnych. Z kolei procesje organizowane w Valladolid słyną z przepięknych pasos, na których niesione są religijne posągi z XVI i XVII wieku. Niezależnie od tego, w którym regionie Hiszpanii będziesz spędzał Wielkanoc, możesz być pewien, że czeka Cię wyjątkowy Wielki Tydzień i jedyne w swoim rodzaju przeżycia duchowe.
Data Publikacji: 14.02.2019
Artykuł autorstwa: Redakcja Rainbow
Eksperci z branży turystycznej – piloci wycieczek, animatorzy, rezydenci i przewodnicy i wielu innych specjalistów, którzy dzielą się swoimi doświadczeniami i wiedzą zdobytą podczas niezliczonych podróży. W tekstach łączą praktyczne wskazówki z fascynującymi historiami i ciekawostkami z różnych zakątków świata. Ich opowieści to nie tylko przewodniki po popularnych kierunkach, ale przede wszystkim autentyczne relacje osób, które na co dzień pracują z turystami i poznają opisywane miejsca od podszewki.Zobacz inne o:
Podobne artykuły
Rongorongo – tajemnicze pismo z Wyspy WielkanocnejOd tysięcy lat ludzie porozumiewają się za pomocą języka – mówionego, pisanego, gestów. Język to nie tylko narzędzie komunikacji, ale też klucz do zrozumienia historii, kultury i tożsamości społeczności. Jednak nie wszystkie języki przetrwały próbę czasu. Niektóre zaginęły bezpowrotnie, inne są bliskie wymarcia, używane jedynie przez garstkę ostatnich mówiących. Obok nich istnieją również języki sztuczne, stworzone przez człowieka z konkretnych powodów – od literackich po naukowe.
Czasem język przestaje być używany – zamiera. Przestajemy nim mówić, pisać, a z czasem również pamiętać. Taki los spotkał wiele dawnych systemów komunikacji, w tym zagadkowy system pisma rongorongo. Został on odkryty na Wyspie Wielkanocnej, zamieszkanej przez lud Rapa Nui, który wywodzi się z innych ludów polinezyjskich. Do dziś naukowcy uważają, że rongorongo może być jedynym rdzennym systemem pisma, który powstał niezależnie na Pacyfiku, lecz jego znaczenie i funkcja wciąż pozostają tajemnicą.
Japońska ceremonia picia herbaty – historia, filozofia, praktykaCeremonia herbaciana to nie zwykłe spotkanie przy herbatce. To spektakl odbywający się w określonej scenerii, w którym każdy z uczestników jest jego aktorem. Spektakl pobudzający wszystkie zmysły – smaku, wzroku, dotyku i słuchu. To celebrowanie chwili spędzonej z tymi, którzy siedzą obok nas. Chwili wyjątkowej, która nigdy nie powtórzy się ponownie w takiej samej formie. Tę głęboką prawdę wyraża japońskie powiedzenie „Ichigo ichie”, czyli „jedna chwila, jedno spotkanie”, zachęcającym do przeżywania każdego momentu z pełnym zaangażowaniem.
Tajemnica Azteków. Kim byli, w co wierzyli, co osiągnęli i dlaczego upadliW czasach prekolumbijskich, na terenach dzisiejszego Meksyku rozkwitło potężne imperium Azteków, które wyróżniało się nie tylko imponującą architekturą i zaawansowaną techniką, ale także rozbudowaną administracją i fascynującą kulturą. Chociaż ich cywilizacja upadła zniszczona przez hiszpańskich konkwistadorów, Aztekowie odcisnęli silne piętno na świadomości kulturowej i tożsamości Meksyku, a ich niezwykła historia i tajemnice wciąż rozbudzają wyobraźnię ludzi na całym świecie.
Muzyka z Jamajki – nie tylko reggae i ska. Poznaj bliżej jamajskie rytmyJamajka, rajska wyspa na Karaibach, słynie z oszałamiających krajobrazów... i wielkiego wkładu w muzykę. Kraj w najszerszym miejscu ze wschodu na zachód liczy sobie jedynie 240 kilometrów, populacja wynosi mniej niż 3 miliony mieszkańców, a jednocześnie to stąd na cały świat wypromowano reggae z czołowym wykonawcą – Bobem Marleyem i jego zespołem The Wailers. Jamajka do dziś jest mekką miłośników tego gatunku, przy czym rozwinęły się tu także inne brzmienia – energiczne ska, dobrze znane w Europie, również w Polsce, czy współczesny dancehall.