Kampania – atrakcje. Jakie zabytki, przyrodnicze perełki oraz urokliwe miasteczka skrywa ten rejon?

Jak duża jest włoska Kampania? Jak umiejscowić ją na mapie?

Kampania zajmuje powierzchnię blisko 14 tys. km² i jest jednym z 20 regionów administracyjnych Włoch. Położona w południowej części Półwyspu Apenińskiego, graniczy z Lacjum na północy, Molise na północnym wschodzie, Apulią na wschodzie oraz Basilicatą na południu. Od zachodu region opływają wody Morza Tyrreńskiego.

W granicach Kampanii znajduje się pięć prowincji: Neapol (stolica regionu), Salerno, Caserta, Avellino i Benevento. Region zamieszkuje prawie 6 milionów mieszkańców, co czyni go trzecim najludniejszym regionem Włoch po Lombardii i Lacjum.

Kampania – co warto zobaczyć? Oj, dużo...

W Paestum kolumny świątyń greckich stoją tak, jak przed 2500 laty. Ulice Pompejów wciąż znaczą koleiny rzymskich wozów. W Salerno normandzkie pałace sąsiadują z arabskimi łukami, a w Neapolu barokowe fasady kryją freski z czasów Aragonów. Wybrzeże Amalfitańskie to ciąg tarasowych miasteczek wciśniętych między morze a strome zbocza. Na wyspach – jak Capri czy Ischia – krętymi ścieżkami można dotrzeć do ukrytych grot i gorących źródeł. W głębi lądu Wezuwiusz wznosi się nad polami winnic i sadów cytrynowych... A to wszystko dopiero początek tego, co region Kampanii ma do zaoferowania.

Neapol

Neapol, stolica Kampanii, zachował swoją grecką nazwę Neapolis („Nowe Miasto”). W jego historycznym centrum, wpisanym na listę światowego dziedzictwa UNESCO, na każdym kroku widać ślady kolejnych epok: greckie mury obronne, rzymskie katakumby, normandzkie zamki, gotyckie kościoły, hiszpańskie pałace. Wąskie uliczki nadal biegną według planu z V wieku p.n.e., a między XVII-wiecznymi kamienicami wiszą sznury z praniem.

Zamek Jajeczny (Castel dell’Ovo)

Na małej wyspie Megaride, połączonej z lądem wąską groblą, stoi najstarszy zamek Neapolu. Pierwszą twierdzę w tym miejscu postawili tu Grecy w VI wieku p.n.e., ale obecne mury z tufu wulkanicznego pochodzą z czasów normańskich. Nazwa „Zamek Jajeczny” wiąże się z legendą o Wergiliuszu, który miał ukryć w fundamentach magiczne jajo podtrzymujące całą konstrukcję. Z tarasu widokowego rozciąga się panorama Zatoki Neapolitańskiej z Wezuwiuszem w tle.

Narodowe Muzeum Archeologiczne (Museo Archeologico Nazionale di Napoli)

XVI-wieczny Palazzo degli Studi kryje najcenniejsze znaleziska z Pompejów i Herkulanum. Freski ukazujące sceny z życia codziennego Rzymian sąsiadują tu z mozaikami zdobiącymi niegdyś wille patrycjuszy i brązowymi posągami ocalonymi przed wybuchem Wezuwiusza. Szczególną wartość mają rzeźby z kolekcji Farnese, w tym słynny Herkules odpoczywający po swoich pracach. W Gabinetto Segreto można zobaczyć kolekcję erotycznych dzieł sztuki z domów publicznych Pompejów, przez długi czas ukrywaną przed zwiedzającymi.

Katedra w Neapolu (Cattedrale di Santa Maria Assunta)

Katedrę zbudowano w XIII wieku na miejscu świątyń greckich i rzymskich. Pod jej posadzką archeolodzy odkryli pozostałości starożytnych budowli – fragmenty rzymskich term i greckich struktur, które dziś są udostępnione zwiedzającym w ramach tzw. baptysterium San Giovanni in Fonte. Wnętrze neapolitańskiej katedry zdobią fragmenty mozaik z V wieku i freski Luki Giordano, a centralnym punktem jest marmurowy tron biskupi z połowy XIII wieku. W kaplicy św. Januarego przechowywane są ampułki z krwią patrona miasta – według wierzeń krew zmienia stan skupienia dwa razy w roku.

Spaccanapoli

Starożytna ulica Spaccanapoli („Rozłupująca Neapol”) dzieli historyczne centrum na dwie części, biegnąc dokładnie po śladzie greckiej drogi z V wieku p.n.e. Przy tej wąskiej arterii skupia się życie miasta. Warto zajrzeć na dziedzińce kamienic, gdzie często kryją się średniowieczne krużganki i barokowe portale.

Klasztor Kartuzów w Neapolu (Certosa di San Martino)

XIV-wieczny klasztor kartuzów króluje nad Zatoką Neapolitańską ze wzgórza Vomero. Jego wnętrza to podręcznik neapolitańskiego baroku – krużganki zdobią wielobarwne marmurowe inkrustacje, a sklepienia pokrywają freski przedstawiające sceny biblijne i historyczne. W dawnych celach mnichów urządzono muzeum prezentujące rozwój lokalnego rzemiosła artystycznego. Szczególnie cenną kolekcję stanowią tradycyjne szopki bożonarodzeniowe, w których postacie ze świętej historii noszą stroje neapolitańskich mieszczan.

Salerno

Salerno zapisało się w historii medycyny jako miejsce powstania pierwszej w Europie szkoły medycznej. Jej średniowieczni absolwenci łączyli wiedzę arabską, żydowską i grecką z lokalnymi tradycjami zielarskimi. Z tamtej epoki przetrwały romańskie kościoły, normandzkie zamki i pałace dynastii Hohenstaufów. Dawny port, który w 1943 roku stał się punktem startowym alianckiej inwazji na Włochy, przekształcił się w nowoczesną marinę.

Katedra w Salerno (Duomo di Salerno)

Przed XI-wieczną katedrą rozciąga się atrium wsparte na 28 antycznych kolumnach, sprowadzonych z pobliskiego Paestum. Pod prezbiterium kryje się krypta z relikwiami św. Mateusza Ewangelisty, przywiezionymi z Etiopii w 954 roku. Z ambony z XII wieku, wspartej na kolumnach oplecionych mozaikowymi ornamentami, odczytywano teksty liturgiczne. W skarbcu katedry przetrwał wyjątkowy zbiór, jeden z największych w Europie, XII-wiecznych tabliczek z kości słoniowej przedstawiających sceny z Nowego Testamentu.

Nadbrzeże Lungomare Trieste

Dwukilometrowy deptak łączy port handlowy z dzielnicą Santa Teresa, prowadząc spacerowiczów wśród palm i platanów posadzonych w latach 50. XX wieku. Wzdłuż promenady stoją budynki w stylu Liberty – włoskiej secesji, kontrastując z XIX-wieczną Villa Comunale. Ten dawny pałac z 1874 roku otacza ogród z egzotycznymi roślinami, tworząc zieloną oazę w centrum miasta.

Zamek Arechi (Castello di Arechi)

300 metrów nad poziomem morza wznoszą się mury twierdzy, którą Longobardowie zbudowali w VI wieku. Książę Arechis II w VIII wieku uczynił z niej główną fortecę księstwa Benewentu, rozbudowując system obronny. Dziś z blanków zamku rozciąga się panorama Zatoki Salerno i masywu górskiego Lattari. Sale zamkowe mieszczą muzeum prezentujące ewolucję uzbrojenia i ceramiki od czasów średniowiecza.

Muzeum Archeologiczne w Salerno (Museo Archeologico Provinciale di Salerno)

W dawnym klasztorze San Benedetto mieści się kolekcja znalezisk z całego regionu. Najstarsze eksponaty pochodzą z prehistorycznych osad w górach Picentini. Szczególną wartość mają brązowe tabliczki z tekstami w języku oskijskim, używanym przez ludy zamieszkujące Kampanię przed Rzymianami. W lapidarium zgromadzono rzeźby i płaskorzeźby z rzymskich willi odkrytych wzdłuż wybrzeża.

Pałac Fruscione (Palazzo Fruscione)

XII-wieczny pałac łączy elementy architektury normańskiej i arabskiej. Podczas renowacji w 2012 roku odkryto średniowieczne freski ukryte pod warstwami późniejszych tynków. W wewnętrznym dziedzińcu zachowały się dwukolorowe łuki wsparte na antycznych kolumnach. Dziś budynek służy jako centrum sztuki współczesnej.

San Pietro a Corte

Kościół powstał w VIII wieku na zlecenie księcia Arechi II, który umieścił tu swoją kaplicę pałacową. Świątynia stoi na pozostałościach term rzymskich z II wieku. W krypcie można zobaczyć system ogrzewania podpodłogowego i fragmenty mozaik. Górna kondygnacja zachowała freski z czasów longobardzkich przedstawiające sceny z życia św. Piotra.

Wezuwiusz, Pompeje i Herkulanum

Wezuwiusz to jedyny czynny wulkan kontynentalnej Europy. Jego stożek wznosi się na wysokość 1281 metrów nad Zatoką Neapolitańską. Ostatnia duża erupcja miała miejsce w 1944 roku. Dziś można wspiąć się na szczyt 800-metrowym szlakiem, by zajrzeć do krateru, który przed wiekami zmienił historię regionu.

To właśnie erupcja Wezuwiusza w 79 roku n.e. zatrzymała w czasie dwa starożytne miasta. Pod warstwami popiołu Pompeje zachowały się w niezwykłym stanie – na powierzchni 66 hektarów odkryto nie tylko mury, ale całe dzielnice z domami ozdobionymi freskami, świątyniami i łaźniami publicznymi. Pobliskie Herkulanum, choć mniejsze, zaskoczyło archeologów jeszcze lepiej zachowanymi znaleziskami – przetrwały tu nawet drewniane elementy budynków i zwęglone zwoje papirusów w bibliotece miejscowej willi.

Wybrzeże Amalfitańskie (Costiera Amalfitana)

Wybrzeże Amalfitańskie to jedno z bardziej malowniczych miejsc we Włoszech, rozciągające się na długości 50 kilometrów między Positano a Vietri sul Mare. Droga SS163, zwana również „Niebiańską Drogą” (Strada Statale Amalfitana), wije się serpentynami po stromych zboczach gór Lattari. Trasa ta uznawana jest za jedną z najpiękniejszych dróg widokowych w Europie.

W średniowieczu Wybrzeże Amalfitańskie było miejscem strategicznie położonym, a cztery morskie republiki – Amalfi, Positano, Atrani i Ravello – rywalizowały tu o wpływy handlowe z takimi potęgami jak Wenecja czy Genua. Trudno dostępne wybrzeże, osłonięte przez góry i otoczone przez morze, zapewniało ochronę przed najeźdźcami, jednocześnie będąc ważnym punktem na szlakach handlowych.

Miasteczka Wybrzeża Amalfitańskiego charakteryzują się wyjątkową architekturą, będącą mieszanką wpływów arabskich, normańskich i włoskich. Cały obszar został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1997 roku jako przykład harmonijnego połączenia krajobrazu naturalnego z działalnością człowieka.

Amalfi

Dawna potęga morska Amalfi widoczna jest do dziś w monumentalnej katedrze św. Andrzeja. Jej spiżowe drzwi, odlane w 1066 roku w Konstantynopolu, świadczą o rozległych kontaktach handlowych miasta. To stąd żeglarze rozpowszechnili w Europie kompas magnetyczny, a miejscowi prawnicy stworzyli kodeks morski stosowany w całym basenie Morza Śródziemnego. Przy placu katedralnym zachował się arsenał republiki morskiej – warsztat, w którym budowano okręty handlowe i wojenne.

Positano

Domy Positano wspinają się tarasami po zboczu góry, każdy pomalowany w innym pastelowym odcieniu. W średniowieczu miasto bogaciło się na handlu z Bliskim Wschodem – świadczy o tym kopuła kościoła Santa Maria Assunta pokryta kolorowymi majolikami w orientalnym stylu. Od najwyższych dzielnic do portu prowadzą strome schody, między którymi kryją się pracownie krawieckie. To tu w latach 60. XX wieku narodził się styl moda positano – charakterystyczne lniane stroje, które stały się symbolem włoskiej riwiery.

Ravello

350 metrów nad poziomem morza, z dala od morskiego gwaru, Ravello przez wieki przyciągało artystów. XIII-wieczna Willa Rufolo zachwyciła Richarda Wagnera do tego stopnia, że skomponował tu część drugiego aktu „Parsifala”. Sąsiednia Willa Cimbrone słynie z Tarasu Nieskończoności, gdzie antyczne posągi zdają się zawieszone między niebem a morzem.

Atrani

Najmniejsze miasto Włoch zajmuje zaledwie 0,12 km² powierzchni, ale zachowało kompletny średniowieczny układ urbanistyczny. Wąskie zaułki, kryte przejścia i kamienne schody tworzą labirynt prowadzący do urokliwych placów i dziedzińców. W centrum miasteczka znajduje się kościół San Salvatore de' Birecto, którego historia sięga X wieku. Świątynia była miejscem koronacji władców Republiki Amalfitańskiej, co podkreśla dawną rangę tego niewielkiego miasta. Fasada kościoła zdobi charakterystyczna ceramiczna rozeta, a jego wnętrze skrywa bogato zdobiony ołtarz i relikwiarz.

Atrani wyróżnia się również malowniczym położeniem – tutejsze domy wznoszą się na skalistych zboczach, otaczając niewielki plac Piazza Umberto I, który stanowi serce miasta. Atrani jest jednym z nielicznych miejsc na Wybrzeżu Amalfitańskim, które pomimo swojego uroku wciąż pozostaje spokojniejsze i mniej zatłoczone przez turystów.

Furore

Furore, często nazywane „ukrytym miasteczkiem” Wybrzeża Amalfitańskiego, słynie z wyjątkowego fiordu – wąskiego wąwozu, który rzeka wyżłobiła w wapiennych skałach. Fiord, znany jako Fiordo di Furore, otoczony stromymi klifami, jest jednym z najpiękniejszych i najbardziej fotogenicznych zakątków regionu. W dolinie znajdują się pozostałości dawnej aktywności przemysłowej: młyny napędzane wodą i magazyny papieru, który wytwarzano z miejscowych szmat. Wyjątkową atmosferę Furore tworzą także murale, które zdobią ściany domów.

Na skalistych tarasach wykutych w zboczach gór uprawiane są winorośle, które dają początek lokalnemu winu o oznaczeniu DOC – Furore Bianco i Furore Rosso. Wino to jest cenione za swoją jakość i charakterystyczny smak, odzwierciedlający surowe warunki naturalne regionu.

Conca dei Marini

W 1932 roku miejscowy rybak odkrył tu Grotę Szmaragdową, gdzie światło wpadające przez podwodny otwór nadaje wodzie intensywnie zielony kolor. Wewnątrz groty można podziwiać stalaktyty i stalagmity, a także podwodną ceramiczną szopkę bożonarodzeniową, umieszczoną na dnie w 1956 roku.

Nad zatoką wznosi się klasztor Santa Rosa, który odegrał ważną rolę w historii lokalnej kuchni. To właśnie w tym klasztorze, około 1700 roku, zakonnice stworzyły przepis na sfogliatelle – charakterystyczne ciastka z ricottą, które stały się jednym z symboli włoskiej cukiernictwa.

Dawny port w Conca dei Marini, ukryty między skałami, służył niegdyś jako schronienie przed piratami grasującymi na wybrzeżu.

Maiori

Najdłuższa w regionie plaża, ciągnąca się przez 930 metrów, to tylko jedna z atrakcji Maiori. Na wzgórzu ponad miastem wznoszą się ruiny zamku San Nicola de Thoro-Plano z IX wieku, który strzegł wybrzeża przed najazdami Saracenów. W dawnym klasztorze Santa Maria de Olearia zachowały się freski z XI wieku.

Maiori odegrało również istotną rolę w historii kina. W latach 50. XX wieku miasteczko stało się plenerem dla filmów neorealistycznych reżyserowanych przez Roberto Rosselliniego, w tym takich dzieł jak „Podróż do Włoch” czy „Amore”.

Wybrzeże Cilento

Wybrzeże Cilento, położone na południe od Salerno, to region wyjątkowy zarówno pod względem naturalnym, jak i kulturowym. Obszar ten wpisany jest na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Nad wybrzeżem górują miejscowości o starożytnym rodowodzie, takie jak Paestum, gdzie znajdują się jedne z najlepiej zachowanych greckich świątyń w Europie.

Region ten to także miejsce, gdzie tradycje rolnicze i kulinarne przetrwały przez wieki. Na wzgórzach Cilentanie pasterze wytwarzają mozzarellę di bufala – jeden z najbardziej rozpoznawalnych produktów włoskiej kuchni.

Paestum

Na rozległej równinie stoją trzy najlepiej zachowane greckie świątynie poza Atenami, pochodzące z V wieku p.n.e. Świątynia Hery, nazywana Bazyliką, zachowała komplet 50 kolumn, a w pobliskiej świątyni Neptuna przetrwał oryginalny fryz z metopami. Na stanowisku archeologicznym odkryto także ślady miasta z czasów rzymskich – forum, amfiteatr i pozostałości domów mieszkalnych. W muzeum przechowywany jest „Grób nurka” – jeden z nielicznych zachowanych przykładów greckiego malarstwa figuralnego z okresu klasycznego.

Palinuro

Przylądek zawdzięcza nazwę sternikowi Eneasza, który według Wergiliusza zginął w tutejszych wodach. W wapiennych skałach morze wydrążyło system grot dostępnych tylko od strony wody – najsłynniejsza Błękitna Grota zawdzięcza intensywny kolor światłu wpadającemu przez podwodne szczeliny. Nad zatoką, na wysokim klifie stoi latarnia morska z 1333 roku, wciąż wskazująca drogę statkom.

Marina di Camerota

Średniowieczne miasteczko zachowało układ ulic z czasów, gdy chroniło się tu przed Saracenami. W jaskiniach wzdłuż wybrzeża archeolodzy odkryli narzędzia i malowidła z paleolitu – ślady pierwszych mieszkańców regionu. Szczególnie znane są groty Cala Bianca i Grotta degli Infreschi. Obszar ten jest częścią Parku Narodowego Cilento i Vallo di Diano, wpisanego na listę UNESCO. Park stanowi ostoję dla rzadkich gatunków ptaków, takich jak sokoły wędrowne, oraz endemicznych motyli, np. zorzynka rzęśniowca czy niepylaka apollo.

Punta Licosa

Punta Licosa, przylądek na południu Wybrzeża Cilento, swoją nazwę zawdzięcza syrenie Leukosei, jednej z towarzyszek Odyseusza z greckiej mitologii. Według legendy syrena, odrzucona przez Odyseusza, rzuciła się w wody u wybrzeży i zginęła, a jej ciało przemieniło się w wyspę, która dziś nosi jej imię.

Przylądek otaczają gaj trzystuletnich sosen pini oraz wysepka z ruinami rzymskiej willi i latarnią morską. Wody przylądka, objęte ochroną Morskiego Rezerwatu Cilento i Vallo di Diano, są atrakcją dla nurków, oferując podwodne widoki wraków antycznych statków i kolonii koralowców oplatających dawne konstrukcje portowe.

Acciaroli

Acciaroli, niewielka rybacka osada na Wybrzeżu Cilento, słynie z wyjątkowego uroku i literackich powiązań. Według tradycji to właśnie tutaj Ernest Hemingway miał napisać część swojego dzieła „Stary człowiek i morze”, zainspirowany atmosferą i codziennym życiem miejscowych rybaków.

Centrum miasteczka zachowało średniowieczne mury oraz wieżę obronną z czasów Andegawenów. W porcie wciąż można zobaczyć tradycyjne łodzie rybackie, wypływające codziennie na połowy anchois – ryb, które są kulinarnym symbolem regionu. W lokalnych restauracjach anchois przyrządza się według receptur przekazywanych z pokolenia na pokolenie.

Castellabate

Castellabate to kolejne malownicze miasteczko wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Ulokowane jest na wzgórzu z widokiem na Zatokę Salerno, którego historia sięga XII wieku. W centrum miejscowości znajduje się zamek z 1123 roku, zbudowany przez opata Constabile, aby chronić okolicę przed najazdami Saracenów. Zamek szybko stał się sercem miasta, wokół którego rozwinęła się osada. Historyczne centrum Castellabate zachowało średniowieczny układ urbanistyczny do dziś, a ulice ozdobione są pałacami patrycjuszy z XVII i XVIII wieku.

U podnóża wzgórza leży dzielnica Santa Maria di Castellabate, która dawniej była osadą rybacką. Aktualnie jest to popularne miejsce wypoczynku, z charakterystyczną promenadą i portem jachtowym.

Wyspa Capri (Isola di Capri)

Cesarz August zrobił z wyspy Capri swoją prywatną posiadłość w 29 roku p.n.e., a Tyberiusz zbudował tu dwanaście willi. Ruiny największej z nich, Villa Jovis, zajmują szczyt wschodniego krańca wyspy. Charakter miejsca docenili także XIX-wieczni artyści i pisarze – Pablo Neruda pisał tu wiersze, Oscar Wilde spacerował po Tragara, a Maksym Gorki założył szkołę dla rosyjskich rewolucjonistów.

Skały Faraglioni i Marina Piccola

Trzy skały Faraglioni wznoszą się z morza na wysokość 109 metrów. Na środkowej z nich ewolucja stworzyła fenomen – żyje tu endemiczna jaszczurka błękitna, która przystosowała się do życia na niewielkiej przestrzeni. W zatoce Marina Piccola, osłoniętej od wiatru przez klify, według legendy cumował statek Odyseusza podczas spotkania z syrenami.

Anacapri

Górna część wyspy wznosi się 275 metrów nad poziomem morza. Do 1874 roku jedyne połączenie z portem stanowiły Schody Fenickie – 921 stopni wykutych w skale. Tu szwedzki lekarz Axel Munthe zbudował willę San Michele, łączącą elementy architektury rzymskiej z północnoeuropejskim stylem. W jej ogrodach stoją fragmenty antycznych rzeźb zebrane na wyspie.

Szczyt Monte Solaro

Najwyższy punkt Capri (589 m n.p.m.) oferuje widok na całą Zatokę Neapolitańską, Półwysep Sorrentyński i wyspy. Do szczytu prowadzi kolejka linowa z Anacapri. U podnóża góry znajduje się XV-wieczna pustelnia Santa Maria a Cetrella, gdzie mieszkali mnisi-eremici.

Wyspa Ischia

Największa z wysp Zatoki Neapolitańskiej powstała w wyniku działalności wulkanicznej. Ze 103 źródeł termalnych korzystano już w czasach rzymskich – do dziś zachowały się pozostałości antycznych term. Zamek Aragoński, wzniesiony na skale połączonej z wyspą kamiennym mostem, góruje nad portem od XVI wieku. W ogrodach La Mortella, założonych przez żonę kompozytora Williama Walthona, rosną rzadkie gatunki roślin tropikalnych.

Wyspa Procida

Procida to najmniejsza z wysp Zatoki Neapolitańskiej. Jej główną atrakcją jest Marina Corricella, urokliwa osada przypominająca amfiteatr pastelowych domów. Na najwyższym punkcie wyspy znajduje się Terra Murata, XVI-wieczna forteca, która pełniła różne funkcje w historii. Przez wiele lat mieściło się tam więzienie, działające aż do 1988 roku. W obrębie fortecy znajduje się także klasztor San Michele Arcangelo, którego wnętrza kryją cenne dzieła sztuki sakralnej i pamiątki związane z historią wyspy.

Pałac Królewski w Casercie (Reggia di Caserta)

W 1752 roku król Karol III Burbon zlecił budowę pałacu, który miał przewyższyć przepych Wersalu. Architekt Luigi Vanvitelli zaprojektował kompleks o powierzchni 47 tys. km², mieszczący 1200 pomieszczeń oraz 1790 okien. Rezydencję otacza park o długości 3 kilometrów, którego system wodny zasilają wody sprowadzone akweduktem Carolino z gór Kampanii. Park zdobią monumentalne kaskady, fontanny i rzeźby przedstawiające sceny z mitologii.

Wnętrza pałacu pełne są wartych uwagi zabytków. Apartamenty królewskie wciąż kryją oryginalne XVIII-wieczne meble, a Sala Tronowa olśniewa wystrojem stworzonym dla rodziny Burbonów. Biblioteka, ozdobiona freskami z alegoriami sztuk, stanowi jeden z najpiękniejszych przykładów barokowej dekoracji. Na uwagę zasługuje także Teatr Dworski, wzorowany na neapolitańskim Teatro San Carlo, który może pomieścić 468 widzów.

Dawne stajnie królewskie przekształcono w muzeum, gdzie zwiedzający mogą podziwiać kolekcję zabytkowych powozów, będących świadectwem świetności epoki Burbonów. Pałac Królewski w Casercie wpisany jest na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Wybrane atrakcje przyrodnicze Kampanii

Kampania to region o zróżnicowanym krajobrazie, obejmującym wulkaniczne formacje, rezerwaty przyrody, malownicze wybrzeża oraz górskie szczyty. Osoby, dla których definicją wspaniałych widoków są przede wszystkim twory natury, a nie tylko antyczne zabytki, zdecydowanie powinny dodać Kampanię do listy potencjalnych kierunków wyjazdowych. Oto kilka atrakcji przyrodniczych, które warto odwiedzić.

Góra Faito

Szczyt w Górach Lattari wznosi się na wysokość 1131 metrów. Kolejka linowa pokonuje różnicę wysokości 1000 metrów w ciągu 8 minut. Las bukowy na zboczach góry to pozostałość pierwotnej puszczy pokrywającej Kampanię. Ze szczytu widać krater Wezuwiusza i wyspy Zatoki Neapolitańskiej.

Dolina Ferriere (Valle delle Ferriere)

Dolina Ferriere, położona między Amalfi a Ravello, to rezerwat przyrody, który chroni rzadkie gatunki paproci, w tym woodwardię – roślinę pochodzącą z epoki trzeciorzędu, występującą obecnie tylko w kilku miejscach na świecie. Wilgotny mikroklimat doliny, wynikający z obecności licznych strumieni i wodospadów, stworzył idealne warunki do przetrwania tej reliktowej roślinności.

Dolina ma również bogatą historię przemysłową. Od XIII wieku jej wodospady i strumienie napędzały młyny papiernicze, które przyczyniły się do rozwoju słynnego na całym świecie papieru z Amalfi. Pozostałości tych manufaktur można wciąż zobaczyć podczas spaceru.

Jezioro Averno (Lago d’Averno)

Jezioro Averno, położone na terenie Kampanii, to jezioro wulkaniczne, które od starożytności otacza aura mitologii i historii. Dla starożytnych Greków i Rzymian było uznawane za wejście do Hadesu. Według Wergiliusza to właśnie tutaj Eneasz miał zejść do świata podziemi.

W I wieku p.n.e. Rzymianie przekształcili jezioro w port wojenny (Portus Julius), łącząc je kanałem z Morzem Tyrreńskim, co uczyniło z niego strategiczny punkt floty rzymskiej. Na brzegach jeziora znajdują się pozostałości starożytnych budowli, w tym świątyni Apolla, dedykowanej bogowi światła i wyroczni, oraz fragmenty rzymskich term, które świadczą o wykorzystaniu lokalnych źródeł geotermalnych. Okoliczne źródła termalne zasilają również współczesne spa.

Wyspa Vivara (Isola di Vivara)

Wyspa Vivara, niewielka półksiężycowata wyspa położona między Procidą a Ischią, to fragment krateru wygasłego wulkanu. Od 1974 roku pełni funkcję rezerwatu przyrody, chroniącego przede wszystkim ptaki migrujące między Europą a Afryką. Wyspa jest ważnym przystankiem dla wielu gatunków wędrownych.

Oprócz bogactwa naturalnego Vivara kryje w sobie ślady dawnej ludzkiej obecności. Archeolodzy odkryli tu pozostałości osadnictwa z epoki brązu, w tym narzędzia i fragmenty ceramiki, które świadczą o roli wyspy w starożytnych szlakach handlowych i osadniczych.

Obecnie na Vivarze działa stacja badawcza, która monitoruje ekosystem Zatoki Neapolitańskiej, analizując wpływ zmian klimatycznych i działalności człowieka na lokalną faunę i florę. Wyspa jest dostępna dla zwiedzających, choć jej teren jest ściśle chroniony.

Jaskinie Pertosa-Auletta (Grotte di Pertosa-Auletta)

System jaskiń krasowych ciągnie się przez 3 kilometry. Ich niezwykłość polega na obecności podziemnej rzeki Negro, która tworzy malownicze jeziora i wodospady wewnątrz jaskiń. Dzięki tej rzece część trasy zwiedzania odbywa się łodzią. Stała temperatura wynosząca około 16°C przez cały rok sprawia, że jaskinie są przyjemnym miejscem do odwiedzenia niezależnie od pory roku.

Które plaże Kampanii uważane są za najpiękniejsze?

Wybrzeże Amalfi wygląda jak z idealnej wakacyjnej pocztówki. Miłośnicy leniuchowania na piasku mają tu do wyboru liczne piękne plaże z wygodnym dostępem do błękitnego morza. Nawet w szczycie sezonu znajdzie się tu nieco cichszy zakątek, gdzieś na uboczu, w którym można naprawdę odpocząć, po prostu chłonąc wspaniałe widoki.

Plaża Listonosza (Spiaggia del Postino)

Plaża Listonosza na wyspie Procida to wyjątkowe miejsce, które zdobyło sławę dzięki filmowi „Listonosz” („Il Postino”) w reżyserii Michaela Radforda z 1994 roku. Malowniczo położona wśród pastelowych domków i skalistych klifów, ta niewielka plaża stała się symbolem wyspy. To tutaj filmowy listonosz Mario Ruoppolo nawiązywał przyjaźń z chilijskim poetą Pablo Nerudą, ucząc się od niego sztuki poezji. Sama plaża, ze swoim złocistym piaskiem i łagodnie opadającym brzegiem, doskonale oddaje klimat filmowej opowieści.

Spiaggia Marina Grande na Capri

Największa plaża na Capri, Spiaggia Marina Grande, znajduje się w pobliżu portu i stanowi jedno z niewielu miejsc na wyspie, gdzie piaszczyste wybrzeże łączy się z naturalnym żwirowym brzegiem. W tle rozpościerają się widoki na kolorowe fasady budynków portowych i klify Capri. Miejsce to jest także dogodną bazą wypadową dla osób planujących rejsy na Faraglioni lub zwiedzanie Błękitnej Groty.

Cala Bianca w Marina di Camerota

Cala Bianca, położona w malowniczym Parku Narodowym Cilento, jest jednym z bardziej urokliwych miejsc na południowym wybrzeżu Kampanii – została wyróżniona w rankingu najpiękniejszych plaż Włoch. Jej nazwa, „Biała Zatoka,” pochodzi od jasnych kamieni, które zdobią plażę.

Dostęp do Cala Bianca możliwy jest wyłącznie pieszo lub łodzią, co podkreśla jej dziewiczy charakter. Piesza trasa wiedzie przez gęsty śródziemnomorski las, więc samo dotarcie na plażę staje się wyjątkowym doświadczeniem. Alternatywnie, można skorzystać z usług lokalnych rybaków lub wynająć łódź w pobliskim Marina di Camerota, aby dotrzeć do zatoczki od strony morza.

Lido Azzurro w Neapolu

Lido Azzurro to plaża położona w sercu Zatoki Neapolitańskiej, dzięki czemu relaks nad wodą można tu połączyć z podziwianiem widoków na Wezuwiusza i historyczne centrum Neapolu. Położona zaledwie kilka kroków od miejskiego zgiełku, plaża stanowi doskonały punkt wypadowy do zwiedzania okolicznych atrakcji.

Charakterystyczny dla Lido Azzurro jest widok na port oraz malownicze zabytki Neapolu, takie jak Zamek Jajeczny i Castel Nuovo. Plaża oferuje bogate zaplecze turystyczne – leżaki, parasole, restauracje. To miejsce idealne na krótki odpoczynek po zwiedzaniu miasta.

Pełną uroku Kampanię możesz odkrywać razem z Rainbow!

Kampania to region Włoch, w którym można podziwiać znakomicie zachowane ślady starożytnych cywilizacji, takie jak Pompeje i Herkulanum, imponujący Pałac Królewski w Casercie oraz urokliwe miasteczka Wybrzeża Amalfitańskiego. To także miejsce o bogatej historii, widocznej na przykład w Neapolu z jego barokowymi kościołami i wyjątkowym miejskim klimatem. Oprócz znanych atrakcji regionu warto odkryć mniej oczywiste miejsca, jak Wybrzeże Cilento czy wyspę Procida, które ukazują Włochy z bardziej lokalnej, autentycznej perspektywy.

Wybierz się na wakacje w Kampanii z Rainbow i doświadcz Włoch, które zaskakują na każdym kroku. A może jeden region to dla Ciebie za mało? W takim razie musisz sprawdzić naszą ofertę wycieczek objazdowych po Włoszech, na których zyskasz szansę na porównanie Kampanii z innymi rejonami słonecznej Italii!