Algieria: co warto wiedzieć przed podróżą?

Algieria - Informacje ogólne

Algieria to największy kraj Afryki. Jej całkowita powierzchnia wynosi 2 381 741 km2, z czego zdecydowaną większość zajmuje pustynia. Algieria leży w basenie Morza Śródziemnego. Od zachodu graniczy z Marokiem i Saharą Zachodnią, od południa z Mauretanią, Mali i Nigrem, a od wschodu z Libią i Tunezją. Językiem urzędowym w Algierii jest arabski, ale z wieloma, zwłaszcza lepiej wykształconymi Algierczykami można też się porozumieć po francusku.

Choć pustynie Algierii mogą wydawać się jałowe i monotonne, są jej największym skarbem i to nie tylko przez wzgląd na bogate złoża ropy naftowej. Sahara to coś znacznie więcej niż kilometry piaskowych wydm, a jej różnorodność nigdzie indziej nie przejawia się tak wyraźnie, jak w Algierii.

Algieria - historia

Już w starożytności tereny dzisiejszej Algierii zamieszkiwali Berberowie. W XII w. p.n.e. dołączyli do nich Fenicjanie, którzy osiedlali się przede wszystkim na wybrzeżach i zajmowali się handlem. W IX w. p.n.e. fenickie miasta zostały podporządkowane Kartaginie. Szczyt potęgi państwa przypada na III w. p.n.e. Po zniszczeniu Kartaginy podczas III wojny punickiej, dominację w tym regionie zdobyli Rzymianie. Do Imperium wcielono także Numidię – państwo Berberów położone na zachód od Kartaginy. Okres rządów rzymskich to czas wielkiego gospodarczego rozkwitu całego regionu, czego świadectwem są liczne rzymskie budowle, jakie po dziś dzień można oglądać w Algierii. Po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego w 476 r. n.e. o wybrzeże Algierii rywalizowali Wandalowie i Bizancjum. W VII w. wyparli ich jednak Arabowie, którzy rozprzestrzenili wśród Berberów Islam i kulturę arabską. W 1519 r. zwierzchnictwo nad północną częścią Algierii objęło Imperium Osmańskie. Panowanie tureckie utrzymało się aż do 1830 r., kiedy to Francuzi, wykorzystując zaangażowanie Turcji w wojnę z Grecją, podbili Algierię i uczynili ją swoją pierwszą zamorską kolonią. Już na samym początku kolonizacji Francuzi napotykali na spory opór ludności tubylczej. Nastroje niepodległościowe osiągnęły apogeum po II wojnie światowej. W 1954 r. doszło do zbrojnego powstania Algierczyków, które z czasem przerodziło się w regularną wojnę o niepodległość. Ostatecznie w 1962 r. Francja uznała Algierię za suwerenne państwo.

Uchwalenie konstytucji niestety nie uspokoiło nastrojów wewnątrz kraju. W latach 1963-64 Algiera musiała walczyć o swoje granice z Marokiem, lata 70. to czas socjalistycznych przemian, natomiast w latach 90. na skutek demokratycznych reform doszło do wojny domowej, która w 2002 r. zakończyła się klęską fundamentalistów. Od tamtego czasu sytuacja w Algierii ulega stabilizacji.

Algieria -geografia

Algieria to rozległy kraj położony u wybrzeży Morza Śródziemnego. Północ, choć górzysta (przebiegają tamtędy niższe pasma gór Atlas) jest przejazna osadnictwu. Tylko w tym rejonie płyną też rzeki. Wszystkie, łącznie z największą – Wadi asz-Szalif, wysychają jednak latem.

Najwyższym pasmem górskim Algierii są położone na południu góry Ahaggar (najwyższy szczyt – Tahat 2918 m n.p.m.). Na ich krajobraz składają się liczne masywy wulkaniczne i fantazyjnie ukształtowane formacje skalne. Pozostałą część kraju zajmują pustynne płaskowyże oraz piaskowe wydmy. Największa pustynia Algierii to Wielki Erg Zachodni – zajmuje 70 tys. km2.

Niziny występują jedynie przy granicy z Tunezją. Można tam znaleźć m.in. nieliczne bezodpływowe słone jeziora.

Fauna i Flora Algierii

Północną część Algierii porasta roślinność śródziemnomorska. W górach rosną natomiast dęby, sosny alpejskie i cedry atlantyckie. Na terenach pustynnych spotyka się jedynie suche trawy i nieliczne krzewy. Wyjątkiem są oczywiście oazy, które porastają gaje palmowe i akacje. Nieco bogatsza flora występuje także w Atlasie Saharyjskim, gdzie rosną pistacje, jałowce i akacje.

Algieria nie jest krajem bogatym w dziką zwierzynę. Na pustyni żyją jedynie wielbłądy, gazele, lisy pustynne oraz węże i skorpiony. W górach można natomiast spotkać dziki, szakale i owce grzywiaste. Na północnym wybrzeżu, gdzie koncentruje się osadnictwo, dzikie zwierzęta zostały niemal całkowicie wytępione przez człowieka.

Klimat Algierii

W północnej części Algierii panuje klimat śródziemnomorski: latem jest tam bardzo ciepło (w dzień temperatury rzadko kiedy spadają poniżej 30°C), natomiast zimy są łagodne i wilgotne (średnia temperatura 10°C) . Opady występują głównie w górach.

Na południe od Atlasu jest znacznie goręcej. Latem na pustyni (zwłaszcza w jej południowej części, przy granicy z Mali) temperatury sięgają nawet 50°C. Czyni to Algierię jednym z najcieplejszych miejsc na ziemi. Jednocześnie na pustyniach zaobserwować można bardzo duże amplitudy powietrza. Najzimniejszym regionem Algierii są góry Atlas, chociaż śnieg utrzymuje się w najwyższych partiach jedynie zimą.

Aktywny wypoczynek w Algierii

Najlepszym miejscem na aktywny wypoczynek w Algierii są nadmorskie plaże i góry Atlas. Plaże są czyste, piaszczyste i niezatłoczone w przeciwieństwie do wielu popularnych kurortów w Europie. Góry obfitują natomiast w różnorodne krajobrazy i gorące źródła. Zimą w najwyższych partiach można szusować na nartach i snowboardzie. Będąc w Algierii, koniecznie trzeba zobaczyć pustynię, która kryje więcej skarbów niż mogłoby się wydawać. Już sam widok ogromnych, piaszczystych wydm robi wrażenie. Podziwiać można tam jednak także wulkaniczne masywy górskie i neolityczne malowidła naskalne (Park Narodowy Ahaggar). Oazy są natomiast miejscem, gdzie często rozbijają się Tuaregowie – koczowniczy lud od tysięcy lat, zajmujący się hodowlą owiec i wielbłądów.

Wszystkie wycieczki na pustynię odbywają się w eskorcie policji. Samotne wyprawy w góry i na pustynię to zdecydowanie nie najlepszy pomysł.

Ludność

Społeczeństwo Algierii jest dość jednolite. Aż 90% całej ludności stanowią Arabowie i Berberowie. Oprócz nich Algierię zamieszkują też Beduini i Tuagerowie, którzy zwykle żyją na pustyni z dala od zdobyczy cywilizacji.

Jeszcze do niedawna w Algierii żyło wiele obywateli francuskich. Urodził się tu m.in. projektant mody Yves Saint Laurent i pisarz Albert Camus. Po wojnie algierskiej praktycznie wszyscy dawni osadnicy wrócili jednak do Europy.

Algierskie obyczaje

Zdecydowana większość Algierczyków to muzułmanie. Nie powinien być to jednak powód uprzedzeń. Algierczycy są niezwykle uczynni i gościnni. Nie brakuje też wśród nich bardziej wyzwolonych osób, które nie przestrzegają wszystkich zasad, jakie dyktuje im muzułmańska tradycja. Napotkanie ubranej po europejsku Algierki jest czymś naturalnym , zwłaszcza w dużych miastach.

Mimo to, przyjeżdżając do Algierii trzeba się liczyć z typowymi dla muzułmanów normami kulturowymi. Kobiety nie powinny odkrywać nóg i ramion oraz podawać mężczyznom ręki na przywitanie (muzułmanie unikają kontaktu fizycznego z obcymi osobami płci przeciwnej), natomiast mężczyźni nie powinni zdejmować koszulek w miejscach publicznych. Planując wyjazd, warto sprawdzić także, kiedy wypada Ramadan – święty miesiąc dla muzułmanów. Wszystkich dorosłych Algierczyków obowiązuje wówczas ścisły post – nie można nic jeść ani pić od świtu do zmierzchu. Niemuzułmańscy turyści nie są co prawda zobowiązani do przestrzegania postu, ale w dobrym zwyczaju jest wstrzymywanie się w tym czasie przed jedzeniem w miejscach publicznych. Samo znalezienie restauracji, która wyda w tym czasie posiłek, może nie być łatwe (wyjątkiem są restauracje hotelowe).

Z drugiej strony Ramadan jest doskonałą okazją do poznania algierskich obyczajów. Po zmierzchu praktycznie w każdym domu rozpoczynają się wystawne uczty, a spokojne w dzień miasta zaczynają tętnić życiem. Ramadan kończy święto Eid al-Fitr, które można porównać do naszego Bożego Narodzenia. Rodziny zbierają się wówczas w jednym miejscu i biesiadują przy wspólnym stole.

97% Algierczyków wyznaje Islam. Spotkamy tam również protestantów i katolików, będących nielicznymi potomkami dawnych kolonizatorów. Religijność algierczyków nie jest wszędzie takie sama. Najswobodniejsze podejście do religii mają młodzi mieszkańcy dużych miast, najbardziej konserwatywne społeczności mieszkają natomiast w warownych osadach na pustyni. Należą do nich np. Ibadyci z doliny M’Zab.