Wielka Pagoda Dzikich Gęsi w Xi'an – jeden z najważniejszych zabytków buddyjskich Chin

Pagoda Dzikich Gęsi – historia powstania i zmian

Pagoda Dzikich Gęsi, wzniesiona w Xi’an w prowincji Shaanxi, to jedno z najcenniejszych świadectw buddyzmu w Chinach i trwały ślad po dawnych dynastiach. Jej początki wyrastają z duchowych ambicji – przez wieki służyła jako miejsce nauki, modlitwy i kontemplacji. Budowla ta powstała w VII wieku, w czasach największej otwartości Chin pod rządami dynastii Tang. To właśnie wtedy jeden mnich wyruszył w podróż, która odmieniła duchowe oblicze Państwa Środka.

Skąd nazwa Pagoda Dzikich Gęsi?

Legenda o pochodzeniu nazwy istnieje w kilku wersjach, z których najsłynniejsza opowiada o cudownym wydarzeniu w Indiach. Mnisi buddyjscy podzieleni na wegetarian i jedzących mięso pewnego dnia nie mogli znaleźć pożywienia. Gdy jeden z mnichów spojrzał w niebo i powiedział: „Mam nadzieję, że miłosierny Bodhisattva da nam trochę mięsa”, przewodnik stada dzikich gęsi spadł martwy na ziemię. Zaskoczeni mnisi uznali to za znak od Buddy, pochowali gęś i zbudowali pagodę na tym miejscu, rezygnując jednocześnie z jedzenia mięsa.

Mnich Xuanzang, który był gorliwym propagatorem buddyzmu współczucia (karuṇā), uznał tę legendę za metaforę przemiany duchowej. W ramach upamiętnienia legendy i propagowania samodyscypliny, nowa pagoda otrzymała nazwę Dzikich Gęsi.

W samych Indiach dzikie gęsi były symbolem oświecenia. Pagoda Dzikich Gęsi nierozerwalnie nawiązuje do tej symboliki.

W pobliżu powstała jeszcze jedna, podobna pagoda – Mała Pagoda Dzikich Gęsi. Mnich Xuanzang wybrał określenie „Wielka”, aby nadać jego planom wyjątkowe znaczenie.

Kiedy i dlaczego powstała pagoda – cesarz Gaozong i mnich Xuanzang

W przeciwieństwie do wielu monumentalnych budowli w Chinach, Pagoda Dzikich Gęsi nie powstała z inicjatywy dworu cesarskiego, lecz z potrzeby serca jednego człowieka – mnicha Xuanzanga. To on, po wieloletniej wyprawie do Indii, przekonał cesarza Gaozonga z dynastii Tang do wzniesienia nowej pagody, która stałaby się miejscem przechowywania przywiezionych z Indii tekstów.

Xuanzang (602–664) był postacią niezwykłą – jego samotna, trwająca siedemnaście lat podróż przez pustynie, góry i klasztory Azji nie tylko zmieniła jego życie, ale też wprowadziła Chiny w nową epokę duchową i intelektualną.

W 629 roku, łamiąc wyraźny zakaz cesarza Taizonga, Xuanzang potajemnie opuścił Chang'an (dzisiejszy Xi'an), podróżując nocą i ukrywając się w dzień przez niebezpieczną pustynię Gobi. Jego trasa wiodła przez Jedwabny Szlak: przez Liangzhou, Turfan (gdzie król Qu Wentai próbował go zatrzymać), Samarkandę (gdzie został zaatakowany przez Sogdów, ale zdobył przychylność króla), aż w końcu dotarł do klasztoru Nalanda w Biharu w Indiach w 636 roku.

Po powrocie do Chin w 645 roku Xuanzang przywiózł największą kolekcję sanskryckich pism buddyjskich, jaka kiedykolwiek opuściła Indie – aż 657 zestawów sutr, zapakowanych w 75 skrzyń. Oprócz tekstów przewiózł również relikwie Buddy, manuskrypty oraz święte figury. Przez kolejne 19 lat, w specjalnym biurze tłumaczeń działającym przy świątyni Daci’en, współpracował z ponad 50 uczonymi, przekładając 1335 tomów sutr z sanskrytu na język chiński – co uznaje się za początek nowej ery w historii przekładu tekstów buddyjskich. Nowa pagoda miała być miejscem przechowywania sutr i pracy nad tłumaczeniami.

Xuanzang cieszył się ogromnym autorytetem – traktowano go wręcz jak żywy skarb. Jego popularność wśród mieszkańców i prestiż w kręgach dworskich sprawiły, że cesarz Gaozong zdecydował się ufundować specjalną budowlę w kompleksie Daci’en w Xi’an – ówczesnej stolicy Chin. Nowa pagoda miała symbolicznie łączyć Zachód i Wschód – Indie, skąd pochodziły święte teksty, z Chinami, które stały się ich nowym domem. W ten sposób dynastia Tang nie tylko ugruntowywała swój status obrońcy buddyzmu, ale również promowała ideę kulturowej otwartości.

Ostatecznie Wielka Pagoda Dzikich Gęsi została wzniesiona w 652 r. n.e.

Historia budowy – od cesarskiej inicjatywy do buddyjskiego centrum

Oryginalna pagoda miała wysokość pięciu kondygnacji. Powstała w stylu indyjskim, przypominając uświęcone projekty sąsiada z Zachodu. Mniej więcej 50 lat później, w 704 r. n.e., w okresie panowania cesarzowej Wu Zetian, ogłoszono rozbudowę pagody do 10 poziomów. W tych czasach dynastii Tang architektura pagody ewoluowała w kierunku bardziej chińskiego stylu – z wielopoziomowym dachem i profilowanymi narożnikami.

Kiedy w 1556 roku Chiny nawiedziło jedno z największych trzęsień ziemi, pagoda została uszkodzona. Zresztą na przestrzeni lat działo się to kilkukrotnie. Wielkie trzęsienie ziemi z 1556 roku o magnitudzie 8,0+ zmniejszyło pagodę z 10 do obecnych 7 kondygnacji, ale struktura przetrwała dzięki inteligentnej konstrukcji pawilonowej i systemom wspornikowym.

Pagoda Dzikich Gęsi przekształciła się w centrum intelektualnej rewolucji – miejsce, gdzie pod czujnym okiem Xuanzanga zespół najwybitniejszych uczonych epoki podejmował monumentalne dzieło przekładu świętych tekstów. Ich praca miała wymiar nie tylko językowy, ale przede wszystkim kulturowy i filozoficzny. Po raz pierwszy w historii Chin buddyjskie nauki docierały tu w swojej oryginalnej, nieskażonej formie – nie jako wtórne interpretacje, lecz jako autentyczne przesłanie prosto z kolebki buddyzmu.

Ta działalność dała początek nowemu nurtowi w chińskim buddyzmie, który harmonijnie łączył głęboką mądrość Indii z chińską tradycją myślową, tworząc unikalną syntezę dwóch wielkich cywilizacji.

Pagoda Dzikich Gęsi współcześnie

Po przebudowach i trzęsieniach ziemi pagoda ma obecnie 7 pięter, co daje 64 metry wysokości. Niestety górne piętra są nieco przechylone, przez co Pagoda Dzikich Gęsi straciła na symetrii. Pagoda przechyla się kilka stopni na zachód z powodu aktywności sejsmicznej, ale od 1996 roku stabilizacyjne środki skutecznie zatrzymały dalsze przechylanie.

Warto wspomnieć, że ten historyczny budynek przetrwał jeden z najtrudniejszych okresów w nowożytnej historii Chin – rewolucję kulturalną (1966-1976). W tamtych latach, pod rządami Mao Zedonga, prowadzono systematyczną kampanię niszczenia „starych zwyczajów, starej kultury, starych nawyków i starych idei”. Tysiące świątyń, klasztorów i zabytków religijnych zostało zniszczonych lub poważnie uszkodzonych jako „feudalne przesądy” stojące na drodze do nowoczesnego, komunistycznego społeczeństwa.

Pagoda Dzikich Gęsi uniknęła tego losu dzięki sprytnej strategii lokalnych władz, które przedstawiały ją nie jako obiekt religijny, lecz jako cenny zabytek kultury chińskiej i symbol historycznych osiągnięć narodu. Takie podejście pozwoliło ochronić budowlę przed zniszczeniem, choć jej funkcje religijne zostały czasowo zawieszone.

Te trudne czasy już minęły, a pagoda odzyskała swoje miejsce w chińskiej kulturze. Dziś znajduje się na liście Chińskiego Dziedzictwa Narodowego, a cały kompleks Daci'en ponownie tętni życiem jako czynny ośrodek religijny i jedna z najważniejszych atrakcji turystycznych Xi'an. Międzynarodowe uznanie przyszło w 2014 roku, kiedy ten cenny budynek wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako część „Jedwabnego Szlaku: sieć dróg Chang'an–Tien-szan” – co symbolicznie przywróciło pagodzie jej historyczną rolę jako ważnego punktu na mapie kulturowej wymiany między Wschodem a Zachodem.

Architektura Pagody Dzikich Gęsi. Na co zwracać uwagę?

To, co wydaje się prostą ceglastą wieżą, skrywa w sobie zaawansowane rozwiązania techniczne i głęboką symbolikę. Każdy detal, od sposobu układania cegieł po liczbę kondygnacji, został przemyślany z niezwykłą wręcz dokładnością. Przed wizytą w pagodzie z pewnością warto więcej dowiedzieć się więc o specyfice jej architektury, by móc w pełni docenić jej kunszt i zwyczajnie zrozumieć stojące za nią idee.

Wyjątkowe materiały i technika budowlana

Pagoda Dzikich Gęsi to nie tylko wyjątkowe miejsce z uwagi na historię i dziedzictwo buddyzmu. To również prawdziwe mistrzostwo chińskiej inżynierii budowlanej, łączące innowacyjne techniki konstrukcyjne z indyjskimi wpływami architektonicznymi.

Przy budowie wykorzystano specjalne zielone cegły, które powstają przy wypalaniu w niskiej temperaturze i z użyciem szczególnego składu gliny. Z biegiem czasu nabierają one charakterystycznego zielonkawego odcienia. To nie tylko kwestia estetyczna – takie cegły są odporne na korozję, a w łączących je zaprawach stosowano organiczne dodatki, w tym kleje z mączki ryżowej.

Konstrukcja powstała bez tradycyjnej zaprawy wapiennej. Cegły układano z niezwykłą precyzją, unikając widocznych szczelin. Ten sposób budowania zwiększał elastyczność całej struktury i zmniejszał ryzyko pęknięć. Ceglana fasada zewnętrzna zachowała swój oryginalny charakter przez wieki, choć w okresie Ming odnowiono jej ceglaną fasadę, dodając ochronną okładzinę.

Mimo że budowla została wykonana w całości z cegły, architekci stworzyli dzieło naśladujące detale typowe dla drewnianych świątyń: łuki, krokwie, nadproża czy belkowanie. Ta forma miała oddawać szacunek dla klasycznej chińskiej tradycji budowlanej.

W okresie rządów dynastii Ming odnowiono i wzmocniono konstrukcję (1604 r.) poprzez dodanie 60-centymetrowej ochronnej okładziny wokół oryginalnej struktury z czasów Tang, przywrócenie wewnętrznych drewnianych schodów oraz wprowadzenie dodatkowych wzmocnień konstrukcyjnych. Ten system dwuwarstwowej budowy zapewnił ochronę przy zachowaniu autentyczności historycznej.

Pagoda została wzniesiona idealnie na osi północ–południe, co odpowiada zarówno zasadom feng shui, jak i tradycyjnemu sposobowi budowania w epoce Tang. Oprócz precyzyjnego układania cegieł projektanci zastosowali również genialny system elastycznych kolumn wewnętrznych i niezależnych warstw nośnych. Dzięki tej konstrukcji podczas historycznych trzęsień ziemi zniszczeniu uległy jedynie górne kondygnacje, podczas gdy reszta budowli pozostała stabilna.

Symbolika liczb i wymiarów – dlaczego 7 kondygnacji?

Obecna siedmiopiętrowa forma pagody ma głębokie znaczenie symboliczne. W tradycji buddyjskiej liczba siedem reprezentuje siedem stopni duchowego oświecenia oraz siedmiu przeszłych buddów, którzy osiągnęli pełną mądrość przed Buddą Śakjamuni. W chińskiej filozofii siedem symbolizuje również harmonię między niebem a ziemią.

Warto jednak pamiętać, że to nie była pierwotna forma budowli. Gdy pagoda powstała w VII wieku, miała tylko pięć kondygnacji – liczbę, która w chińskiej tradycji reprezentuje ziemskie żywioły (drewno, ogień, ziemia, metal, woda). Obecny kształt to efekt przebudowy z VIII wieku oraz późniejszych zniszczeń spowodowanych trzęsieniami ziemi.

Patrząc ku górze, można zauważyć, że pagoda stopniowo się zwęża według bardzo przemyślanego wzorca. Pierwsze dwie kondygnacje zawierają po 9 pomieszczeń każda, kolejne dwie po 7, a ostatnie trzy po 5. Układ ten nie jest przypadkowy. O symbolice 5 i 7 już pisałem, liczba 9 zaś w chińskiej numerologii uważana jest za najwyższą liczbę oznaczającą doskonałość i wielki sukces. Reprezentuje pełnię – kompletność cyklu duchowego rozwoju.

Podobnie jak sam rozmiar pięter zmniejsza się liczba kolumn podtrzymujących każde z nich. Ten układ odpowiada buddyjskiej filozofii przemijalności: wyższe piętra są lżejsze, bardziej otwarte i mniej „materialne”, co symbolizuje duchowe oderwanie się od świata fizycznego w drodze ku oświeceniu.

Porównanie z Małą Pagodą Dzikich Gęsi

W Xi'an znajduje się jeszcze jedna buddyjska pagoda położona niedaleko – Mała Pagoda Dzikich Gęsi (Xiaoyan Ta), zbudowana w 707 roku, czyli ponad pół wieku po Wielkiej Pagodzie. Powstała również w związku z buddyjskimi tłumaczeniami tekstów, ale miała bardziej charakter lokalny, kontemplacyjny. Wielka Pagoda natomiast pełniła funkcję reprezentacyjną i ideologiczną – była symbolem potęgi dynastii Tang i centrum międzynarodowej wymiany duchowej.

Różnice są widoczne już na pierwszy rzut oka: Mała Pagoda jest niższa (43 metry) i bardziej smukła, zbudowana z cieńszych cegieł. Jej konstrukcja gorzej radzi sobie z trzęsieniami ziemi – w 1556 roku budowla została poważnie uszkodzona i rozpadła się na pół.

Buddyjskie skarby. Co znajduje się na kolejnych piętrach Pagody Dzikich Gęsi?

Pagoda Dzikich Gęsi nie jest pusta w środku. Wciąż można znaleźć tam zestaw figurek buddy przywiezionych przez sławnego buddyjskiego tłumacza i podróżnika, mnicha Xuanzanga. Poza tym znajdują się tam relikwie, fragmenty sutr, inskrypcje tłumaczy czy freski. Wiele oryginalnych artefaktów zostało przeniesionych do muzeów lub klasztorów, ale ich symboliczne rozmieszczenie zachowano lub zrekonstruowano.

• Pierwsza kondygnacja jest najświętszym miejscem wielkiej pagody. To tutaj znajdują się relikwie buddy i kamienny ołtarz z dynastii Tang, a także dwie historyczne stele z „Przedmową do Świętych Nauk Wielkiego Tang Sanzanga” autorstwa cesarzy Taizonga i Gaozonga, wyryte przez mistrza kaligrafia Chu Suiliang.

• Drugie piętro zawiera manuskrypty przetłumaczone przez Xuanzanga oraz medytacyjną celę. Ściany zdobią wyryte posągi Buddy autorstwa słynnego VII-wiecznego artysty Yan Libena.

• Trzecie piętro to sanktuarium buddyjskich figur, otoczone freskami przedstawiającymi podróż Xuanzanga do Indii.

• Czwarte piętro służyło jako miejsce przechowywania zwojów i kaligrafii. Znajdziemy tu dekoracyjne rzeźby: zwinięte smoki chi, wzory z kręcących się liści i niebiańskie istoty tańczące i grające muzykę.

• Piąte piętro to symboliczne przejście między ciałem a duchem – miejsce kontemplacji i inicjacji duchowej. W czasach dynastii Song dodano tu mechaniczny zegar wodny, który wyznaczał czas modlitw (dziś nie zachował się, ale pozostała inskrypcja wspominająca jego budowę).

• Szóste piętro to najmniej zachowana kondygnacja. Według źródeł przechowywano tu prywatne dzienniki i notatki Xuanzanga, w tym jego słynny „Zapis podróży na zachód”.

• Na szczycie pagody znajduje się dzwon z inskrypcją Sutry Serca, który raz do roku (w rocznicę powrotu Xuanzanga) rozbrzmiewa podczas ceremonii buddyjskiej. Ze szczytu roztacza się widok na cztery strony świata, co miało głęboki wymiar symboliczny. Wierzchołek wieży wieńczy metalowy pinakiel składający się z 13 pierścieni symbolizujących 13 etapów ścieżki bodhisattwy.

Nie tylko Wielka Pagoda Dzikich Gęsi, czyli o kompleksie świątynnym Da Ci'en dynastii Tang

Wielka Pagoda to tylko serce większego organizmem – świątyni Da Ci'en, która przez wieki funkcjonowała jako prawdziwe miasto w mieście. Ten rozległy kompleks buddyjski to labirynt sal, ogrodów i pawilonów, gdzie każdy element ma swoją rolę w codziennym życiu mnichów i pielgrzymów. Spacerując po jego dziedzińcach, można poczuć rytm monastycznego życia, który nie zmienił się od czasów dynastii Tang.

Brama Główna (Shanmen)

Brama główna zwana górską jest głównym wejściem do świątyń buddyjskich. W czasach dynastii Tang była wielopoziomową drewnianą konstrukcją z podwójnym dachem, zniszczoną przez pożar. Za rządów dynastii Ming odnowiono ją.

Na szczycie znajduje się tablica z nazwą świątyni zapisaną pismem cesarza Taizonga (jako akt wdzięczności dla jego matki, cesarzowej Wende). Po bokach bramy znajdują się rzeźby strażników niebios o złowrogich minach i muskularnej sylwetce. Mają w ten sposób odstraszać złe duchy.

Wieża Dzwonu

Wieża Dzwonu zawiera masywny miedziany dzwon ważący ponad 6 ton, pochodzący z okresu dynastii Ming. Dzwon wykorzystywany jest podczas codziennych ceremonii buddyjskich – jego głęboki dźwięk oznajmia początek i koniec modlitw. Według buddyjskiej tradycji brzmienie dzwonu ma szczególną moc duchową: wierzy się, że pomaga „oczyścić karmę” – czyli pozbyć się negatywnych skutków złych uczynków z przeszłości. Klasztorna legenda głosi, że jednokrotne usłyszenie tego dzwonu pozwala uwolnić się od stu „iluzji” – buddyjski termin oznaczający fałszywe przekonania i złudzenia, które przeszkadzają w osiągnięciu oświecenia.

Wieża Bębna

Wieża Bębna znajduje się naprzeciw Wieży Dzwonu. Podczas gdy dzwon oznajmia początek dnia i modlitw, bęben odpowiada za rytualne oznaczanie końca dnia, rozbrzmiewając bezpośrednio o zachodzie słońca. Bęben wykonany został ze skóry bawolej naciągniętej na lakierowaną drewnianą ramę. W czasach Tang był ozdobiony malowidłami przedstawiającymi sześć światów samsary – buddyjski obraz wszechświata, w którym dusze mogą się odradzać jako bogowie, półbogowie, ludzie, zwierzęta, duchy głodne lub istoty piekielne, w zależności od swoich uczynków. Uderzenie bębna miało symbolicznie „zatrzymać myśli” – uspokajać umysł mnichów przed nocną medytacją, pomagając im przejść od aktywności dnia do stanu wewnętrznej ciszy potrzebnej do kontemplacji.

Sala Mahavira

Sala Mahavira to główna sala kultu w całym kompleksie. Jej nazwa oznacza „Wielki Bohater” – jedno z imion Buddy. W najważniejszej świątyni znajdują się trzy złote posągi reprezentujące buddów z trzech okresów:

• Budda Śakjamuni (teraźniejszość) – historyczny założyciel buddyzmu.

• Budda Dipankara (przeszłość) – pierwszy z buddów, który osiągnął oświecenie.

• Budda Maitreja (przyszłość) – przyszły budda, który ma przyjść na ziemię.

Każdego ranka mnisi gromadzą się tu na modlitwę, odczytując Sutrę Serca – jeden z najważniejszych tekstów buddyjskich o naturze pustki i iluzoryczności świata – oraz śpiewając mantry, czyli święte formuły modlitewne powtarzane dla skupienia umysłu. W sali płoną również „lampy wieczności” – oleje poświęcone, które utrzymywane są żywym ogniem nieprzerwanie od kilku dekad, symbolizując niegasnącą mądrość Buddy i ciągłość tradycji klasztornej.

Sala Kazań

W czasach mnicha i podróżnika Xuanzanga odbywały się tutaj publiczne wykłady z przetłumaczonych sutr – świętych tekstów buddyjskich. Sala ta została zaprojektowana ze specjalną akustyką: drewniane kasetony w suficie nie tylko ozdobne, ale przede wszystkim funkcjonalne – wzmacniały i rozprowadzały głos nauczyciela, dzięki czemu każdy słuchacz w sali mógł wyraźnie usłyszeć wykład.

Do dziś odbywają się tu cykliczne rekolekcje i wykłady mistrzów zen – duchowych nauczycieli buddyzmu zen, także z udziałem gości z Japonii, Wietnamu i Tajwanu, co podkreśla międzynarodowy charakter tego miejsca jako centrum wymiany buddyjskiej wiedzy.

Sala Xuanzang Sanzang

Jak sama nazwa wskazuje, to sala poświęcona mnichowi Xuanzangowi. „Sanzang” to honorowy tytuł oznaczający „Mistrz Trzech Koszyków” – odnosi się do trzech głównych zbiorów tekstów buddyjskich (sutry, winaja i abhidarma), które Xuanzang doskonale opanował.

Wewnątrz znajdują się jego relikwie – fragmenty czaszki, które w tradycji buddyjskiej są szczególnie czczone jako pozostałości po świętych osobach. Można tu również zobaczyć reprodukcje map z jego legendarnej podróży. Eksponowane są także liczne rękopisy – zarówno kopie oryginalnych sanskryckich sutr, które przywiózł z Indii, jak i chińskie przekłady powstałe pod jego kierunkiem.

Ogród Pagód – miejsce pochówków opatów świątyni

Ogród Pagód to cichy dziedziniec za głównymi salami, gdzie znajdują się miniaturowe pagody nagrobne, będące miejscem pochówku wybitnych opatów i mistrzów świątyni. W tradycji buddyjskiej najważniejsi duchowni nie są chowani w zwykłych grobach – zamiast tego buduje się dla nich małe pagody, które symbolizują ich duchowe osiągnięcia i służą jako miejsca pamięci i czci.

Każda miniaturowa pagoda zawiera prochy lub relikwie zmarłego opata, a jej wysokość i ozdoby często odzwierciedlają rangę i zasługi danej osoby. Tradycja chowania opatów w ten sposób sięga VIII wieku, kiedy to buddyzm głęboko zakorzenił się w chińskiej kulturze. Najstarsza zachowana pagoda pochodzi z czasów dynastii Tang i jest świadectwem nieprzerwanej tradycji duchowej tego miejsca przez ponad tysiąc lat.

Plac Północny i fontanna muzyczna

To miejsce, gdzie znajduje się jedna z największych fontann multimedialnych w Azji (ok. 110 000 m²) – nowoczesna atrakcja, która łączy starożytną historię ze współczesną technologią. Spektakularne pokazy wodno-świetlno-muzyczne odbywają się codziennie o 12:00, 16:00, 19:00 i 21:00 (z wyjątkiem wtorku 12:00 i 16:00). Ścieżki dźwiękowe często wykorzystują tradycyjne instrumenty chińskie jak guqin, pipa czy dizi, tworząc muzyczną podróż przez wieki chińskiej kultury.

Fontanna otoczona jest posągami ilustrującymi życie Xuanzanga w 8 kluczowych scenach – od jego tajnego wyjazdu z Chang'an, przez niebezpieczną podróż przez pustynię Gobi i studia w klasztorze Nalanda w Indiach, aż po triumfalny powrót do Chin. Jedna z najważniejszych scen przedstawia moment, gdy cesarz powierzył mu kierownictwo nad klasztorem Da Ci'en i budową pagody.

Plac Południowy (Xuanzang)

To główny plac wejściowy do kompleksu. Dominującym elementem jest monumentalny posąg mnicha Xuanzanga, przedstawiony w tradycyjnym stroju pielgrzyma z kijem wędrownym i rulonem sutry w dłoni – symbolami jego podróży. Rzeźba została strategicznie ustawiona na osi prowadzącej do Bramy Głównej, co stanowi symboliczne powitanie każdego gościa jako potencjalnego ucznia nauk Dharmy – buddyjskich zasad życia i ścieżki do oświecenia.

Plac nabiera szczególnego znaczenia podczas corocznego Festiwalu Światła, upamiętniającego powrót Xuanzanga do Chin. Organizowane są wtedy nocne marsze z kolorowymi lampionami oraz publiczne recytacje sutr – rytmiczne odmawianie świętych tekstów buddyjskich w języku chińskim, które Xuanzang i jego zespół przetłumaczyli z sanskrytu.

Wielka Pagoda Dzikich Gęsi – ciekawostki

Historia Wielkiej Pagody Dzikich Gęsi pełna jest zaskakujących faktów i niezwykłych anegdot, które pokazują, jak bardzo to miejsce było związane z życiem codziennym przez ponad tysiąc lat. Oto kilka historii, które sprawią, że spojrzysz na tę starożytną budowlę z zupełnie innej perspektywy.

• Najwyższa budowla Chang'an przez 800 lat. Przez prawie osiem stuleci Wielka Pagoda Dzikich Gęsi była najwyższą konstrukcją w mieście. Mieszkańcy Chang'an używali jej jako punktu orientacyjnego – wszystkie inne budynki musiały być niższe od pagody zgodnie z regulacjami cesarskimi dotyczącymi wysokości zabudowy.

• Wieża obserwacyjna. W czasach dynastii Song pagoda pełniła funkcję wieży strażniczej. Jej dach był punktem obserwacyjnym dla straży miejskiej, a także latarnią orientacyjną dla karawan Jedwabnego Szlaku. Strażnicy używali systemu sygnałów świetlnych i dymnych do komunikowania się z innymi punktami obserwacyjnymi w okolicy.

• Wieloreligijne pojednanie. W 2010 r. na szczycie Pagody Dzikich Gęsi przedstawiciele buddyzmu, taoizmu, chrześcijaństwa i islamu złożyli wspólną deklarację pokoju – czytano Sutry, Biblię, Tao Te Ching i Koran. To wydarzenie było jednym z pierwszych tak szeroko zakrojonych międzyreligijnych spotkań w historii współczesnych Chin.

• Pagoda, która się nie przewraca. Pomimo przechylenia o kilka stopni na zachód, pagoda nigdy się nie zawaliła dzięki genialnemu systemowi fundowania. Każda kondygnacja ma własną niezależną konstrukcję nośną, więc nawet gdyby górne piętra runęły, dolne pozostałyby stabilne – co faktycznie wydarzyło się podczas trzęsienia ziemi z 1556 roku.

Dlaczego warto zobaczyć Pagodę Dzikich Gęsi na żywo?

Wielka Pagoda Dzikich Gęsi nie błyszczy od złota. Nie jest też największą budowlą w Chinach. Jednak jej wartość mierzona jest w inny sposób. To skarb historii buddyzmu w Chinach. Zmieniona przez kataklizmy, wciąż stoi i można ją odwiedzić osobiście. To właśnie tu dotarł Xuanzang po 17 latach pielgrzymki z Indii, z pustyni, z gór i klasztorów. To tu trzymał w dłoniach święte manuskrypty, które zmieniły bieg buddyzmu w Chinach.

Czy to wspinaczka na szczyt dla panoramicznych widoków na Xi'an, czy kontemplacja w spokojnych ogrodach świątynnych, każda chwila spędzona przy Wielkiej Pagodzie Dzikich Gęsi to spotkanie z jedną z najważniejszych historii kulturowych świata. To miejsce, które pozwala zrozumieć, dlaczego Xi'an nazywane jest „Wiecznym Miastem” i dlaczego buddyzm mógł tak głęboko zakorzenić się w chińskiej ziemi.

Pagodę Dzikich Gęsi i inne atrakcje Chin odkryjesz z Rainbow!

Wyobraź sobie, że wspinasz się po tych samych schodach, którymi setki lat temu wędrował mnich Xuanzang z największym skarbem buddyjskiego świata. Wspinając się na kolejne kondygnacje starożytnej pagody, poczujesz na własnej skórze dotyk cegieł układanych przez buddyjskich mnichów dynastii Tang. A to dopiero początek.

Z Rainbow odkryjesz nie tylko Wielką Pagodę Dzikich Gęsi, ale całe Xi'an – miasto, które było stolicą 13 dynastii i początkiem legendarnego Jedwabnego Szlaku. Nasze wycieczki po Chinach zabiorą Cię w fascynującą podróż przez imperia i dynastie – od Zakazanego Miasta w Pekinie, przez Wielki Mur wijący się w górach Badaling, aż po Armię Terakotową strzegącą grobowca pierwszego cesarza w Xi'an. Każdy dzień to nowe odkrycie miejsc, które przez tysiąclecia kształtowały jedną z najstarszych cywilizacji świata.

Chiny to nie tylko historia zapisana w kamieniu, ale także pełna energii kultura, która wciąż się rozwija. Z nami zobaczysz te dwie twarze Państwa Środka – od najstarszych świątyń po nowoczesne metropolie. Bo w Chinach najciekawsze jest to, czego nie da się uchwycić wzrokiem – tylko zrozumieć, krok po kroku, w czasie podróży. Przekonaj się o tym z Rainbow!